Ένα Όνειρο, Ένα Τραγούδι, Ένας Αγώνας...

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο που θέλω να σας εκμυστηρευτώ, γρήγορα, πριν το ξεχάσω...

Βρισκόμουν σε μία μικρή χώρα με μεγάλους ανθρώπους, που δεν ήξεραν πως ήταν μεγάλοι. Σε μία χώρα που βρισκόταν σε "κρίση". Αυτό το τελευταίο δε το θυμάμαι καλά, όπως συμβαίνει συνήθως στα όνειρα' Ήταν κρίση οικονομική; Ηθική; Καπιταλιστική; Κοινωνική; Θα σας γελάσω...

Συνεχίζω...



Στο όνειρο, οι άνθρωποι αυτοί ήταν μπερδεμένοι και κύτταζαν ο ένας τον άλλο περίεργα. Κάποιοι ήταν μαζί, κάποι μόνοι, αλλά όλοι με το ίδιο βλέμμα! Κάποιοι φώναζαν, κάποιοι άλλοι ψιθύριζαν στον διπλανό τους. Όπως σε κάθε όνειρο, δε θυμάμαι πολλές φράσεις, συγκράτησα ωστόσο κάποιες σκόρπιες λέξεις: "Απόγνωση", "απελπισία", "ανεργία", "αγανάκτηση", "οργή", "ανασφάλεια", "φόβος". Κάπου σε μία άκρη, θυμάμαι δύο παιδιά, να κρατούν ένα πλακάτ με μία αφίσα και να φωνάζουν τη λέξη "Ελπίδα".

Πλησιάζω τα παιδιά, που ήταν μόνα τους, και διαβάζω την αφίσα που παρότι ήταν από απλό χαρτί, φώτιζε ολόκληρη. Η αφίσα ήταν προαγγελία συναυλίας και ανέφερε τα εξής:

ΚΥΡΙΑΚΗ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2012, ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

"ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ-ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ"

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: Μίκης Θεοδωράκης, Μανόλης Γλέζος, Έλληνες Αντιστασιακοί, Έλληνες Εργαζόμενοι, Έλληνες Φοιτητές, Έλληνες Πανεπιστημιακοί, Έλληνες της Διασποράς, Έλληνες...Έλληνες...Έλληνες...

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ: ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Το επόμενο που θυμάμαι, είναι να βρίσκομαι στη Πλατεία Συντάγματος, "πνιγμένος" σε μία θάλασσα ανθρώπων μπροστά από μία εξέδρα με μουσικούς και τραγουδιστές! Ήταν όλοι μαζί πάνω στην εξέδρα και τραγουδούσαν ταυτόχρονα ο καθένας και διαφορετικό τραγούδι, ωστόσο, μπορούσες να ξεχωρίσεις -παράδοξο- ποιος τραγουδιστής ερμήνευε ποιους στίχους...

Θυμάμαι τη Μαρία Φαραντούρη να λέει: "...Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν'ανθίζουν, τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ΄Ήλιο κι η θάλασσα να κυματίζει. Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα...",

τον Αντώνη Καλογιάννη να λέει: "Σου είπαν ψέμματα πολλά,
ψέμματα σήμερα σου λένε ξανά...Καιρός να σταματήσεις, καιρός να τραγουδήσεις, καιρός να κλάψεις και να πονέσεις, καιρός να δεις...",


τη Ντόρα Γιαννακοπούλου να λέει: ''Δάκρυ δάκρυ θα τον βρούμε το χαμένο ουρανό, πόνο πόνο θα τον πούμε τον θαμμένο μας καημό''.

τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να λέει: "Αρνιέμαι, Αρνιέμαι, Αρνιέμαι, οι άλλοι να βαστάνε τα σχοινιά, Αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε, Αρνιέμαι να πνιγώ στη καταχνιά...Αρνιέμαι να' χω σκέψη που σωπάινει, να περιμένει μάταια τον καιρό...",

τους Χάρη και Πάνο Κατσιμήχα να λένε: "Για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά. Για ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να δώσεις πολλά... Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις. Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου. Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις, θα είναι για σένα αργά ",

την Αφροδίτη Μάνου να λέει: "Έλληνες, Τούρκοι κι Ιταλοί παρατήσαν τους καυγάδες, σκέφτονται τα σπίτια τους και τις δόλιες τις μανάδες. Έλληνες, Τούρκοι κι Ιταλοί κατεβήκαν σ' απεργία, γιατί δύο Ισπανοί θάφτηκαν στα μεταλλεία.",

τον Διονύση Τσακνή να λέει: "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε. Αφού η ιστορία σας ανήκει, σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε... Μένω μονάχος στο παρόν μου, να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται, κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου, συνένοχο στο φόνο δε θα μ' έχετε...",

τον Λάκη Χαλκιά να λέει: "..Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Και κάποιο βράδυ --πες σαν χτες- υψώνει το κεφάλι κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι. ...",

τον Μανώλη Μητσιά να λέει: "...Σ' αυτή τη γειτονιά μας πήραν οι καημοί, μας πήραν και μας πρόδωσαν για μια μπουκιά ψωμί... ",

τον Αντώνη Βαρδή να λέει: "...Πες μου τι θα κάνεις τώρα, έτσι που σε καταντήσαν πατρίδα σερβιτόρα. Στα σκυλάδικα χορεύεις, μες στη νύχτα ταξιδεύεις, ταυτότητα γυρεύεις...",

τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά να λέει: "...Τα σύνορα εδώ είναι μονάχα οι φυλακές και τα ψυχιατρεία. Τα σύνορα εδώ είναι μονάχα οι εκκλησίες και τα στενά σχολεία...",

Συνέχισαν και άλλοι τραγουδιστές, αλλά εντύπωση μου έκανε και ο ουρανός, που πάνω από τα κεφάλια μας δεν ήταν μπλε, αλλά άλλαζε διάφορες μορφές!
Γύρισα το κεφάλι μου προς τα πάνω και αναγνώρισα τον Γρηγόρη Μπιθικώτση να τραγουδά: ''Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ και Μυρσίνη εσύ δοξαστική, μη παρακαλώ σας, μη τη λησμονάτε τη χώρα μου''.
Έπειτα, είδα τον Νίκο Ξυλούρη να λέει: '' Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί, κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές, την πρώτη μέρα'',

τον Παύλο Σιδηρόπουλο να λέει: '' Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί, που θα 'χει σβύσει το κερί, στην καταιγίδα, υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα'',

τη Μαρία Δημητριάδη να λέει: "Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους..."
Δίπλα τους καθόταν χαμογελαστός ο Μάνος Χατζηδάκις...

Το επόμενο παράδοξο, ήταν το πλήθος γύρω μου! Είδα πολλούς γνωστούς και πολλούς αγνώστους, όπου όλοι τους όμως είχαν κάτι κοινό που μπορούσα να διακρίνω' Ο κάθε ένας από τους θεατές της συναυλίας, είχε δίπλα του από μία σκιά που μπορούσα να αναγνωρίσω! Ήταν Ήρωες του '21, ήταν Αγωνιστές της Αντίστασης κατά των Γερμανών, Αγωνιστές που πάλεψαν ενάνια στη χούντα των συνταγματαρχών. Αναγνώρισα σε κάποιες σκιές τον Άρη Βελουχιώτη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Αλέκο Παναγούλη, τον Σωτήρη Πέτρουλα! Λίγο πιο πέρα, διέκρινα και κάποιον γενειοφόρο με μπερέ που είχε μπροστά ένα αστέρι, να σιγοτραγουδά το "Los Libertadores" από το Canto General που ερμήνευε εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος Πανδής. Όλες οι σκιές αγκάλιαζαν τον κόσμο...

Ανέβηκα κάπου ψηλά και θέλησα να δω γύρω μου. Παντού κόσμος που τραγουδούσε! Παθιασμένος και αποφασισμένος! Σε κάποιο απομακρυσμένο σημείο, είδα κάποιες σκούρες φιγούρες και κατάλαβα πως ήταν ΜΑΤ! Ήταν όμως πολύ μακριά και δε μπορούσαν να πλησιάσουν από το πλήθος του κόσμου. Αν και μόλις που τους διέκρινα, διαισθανόμουν στα προσωπά τους πως όχι μόνο δε μπορούσαν, αλλά δεν ήθελαν κιόλας να πλησιάσουν...

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν όρθιος καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το ίδιο και ο Μανώλης Γλέζος. Και στο τέλος, πήραν το μικρόφωνο και τραγούδησαν μαζί:

'"Ένα το χελιδόνι, κι η Άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολύ. Θέλει νεκροί χιλιάδες να' ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους..."

Ξύπνησα με την ελπίδα να δω την αφίσα της συναυλίας νωρίτερα στους δρόμους όλης της Ελλάδας...


Χρήστος Σωτηρόπουλος
Εκπρόσωπος ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ