Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Μίκης, Σπίθα και Καζαντζάκης!




Διανύουμε μία περίοδο στη χώρα μας, που μία μεγάλη αγνή, αμόλυντη μερίδα του ελληνικού λαού, αισθάνεται περισσότερο από ποτέ... εχθρός του λαού! Ακριβώς όπως συμβαίνει με τον ήρωα του ομόνυμου έργου του Ερρίκου Ίψεν, «Ένας εχθρός του λαού»! Σε μία χώρα, όπου τα τελευταία χρόνια «φωνάζουν οι κλέφτες», όπου οι αληθινοί εχθροί του λαού παρουσιάζονται ως σωτήρες και οι λαϊκοί ήρωες σαν υπαίτιοι, όπου οι τραμπούκοι του Συστήματος παρουσιάζονται ως «επαναστάτες» και οι αληθινοί αγωνιστές ως εχθροί του λαού! Αυτή είναι και η μεγάλη νίκη -προς το παρόν- του Συστήματος' Ο επιτυχημένος αποπροσανατολισμός και αντιπερισμασπός της μάζας...

Ευτυχώς όμως, κάποιες φωνές δε σβήνονται, όσες σταγόνες λάσπης και προπαγάνδας ρίξουν κάποιοι πάνω τους...

Φωνές όπως του Μίκη Θεοδωράκη και του Νίκου Καζαντζάκη, που ο χρόνος τις ενώνει με ένα ...μαγικό τρόπο! Φωνές τις οποίες αν δεν αφουγγραστούμε, δε θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε ποτέ το κατάλληλο ιδεολογικό οπλοστάσιο που είναι απαραίτητο στη δημιουργία της Επανάστασης που σήμερα -για την ανθρωπότητα- είναι πιο επιτακτική από ποτέ!


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ" ΤΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Αφιερωμένα στον Ηγέτη του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών και Μέγιστο Έλληνα, Μίκη Θεοδωράκη

"...Μες στην ανημποριά και την αθλιότητα, πήγαινες από χωριό σε χωριό, βιάζοντας τα πάντα γύρα σου να πεθημούν και να δουλεύουν. Και σαν το χρυσοπράσινο βάβουλα που είναι κίτρινη η κοιλιά του και πάει και πηδάει τα λουλούδια ολάκερου περιβολιού, όμοια κι εσύ φτερούγιζες και κάθιζες στις ελληνικές ψυχές, τις στείρες, και ξυπνούσες εντός τους με την υπομονή και την αγανάκτηση, με τον έρωτα, τη κραυγή της ρωμαίικης μοίρας. ''Εγώ θα σώσω την Ελλάδα'' στοχαζόσουν, θα πει ''Εγώ θα σώσω τη ψυχή μου''. Έκαιγες για τη τελειότητα τη δική σου, φλεγόμενος με τον όλο θυσία και εγκαρτέρηση έρωτα της Φυλής.Κλειούσες τα μάτια και ένιωθες σαν πηγή να αναβρύζει μέσα σου η φωνή του Γένους κι η ύπαρξή σου να σμίγει μυστικά ένα - σαν ανθός στο δέντρο- με τη ρωμαίικη θάλασσα, με τα βουνά και με τους ανθρώπους, πεθαμένους, ζωντανούς κι αγέννητους."

"...Όταν έλεγες ''Εγώ'', η Ελλάδα όλη έπαιρνε συνείδηση, το χώμα και τα νερά της, οι άνθρωποι, τα περασμένα και τα μελλούμενα, και μιλούσαν με το στόμα σου. Όπου ψυχανεμιζόσουν ρωμαίικη καρδιά να λιγοψυχάει και να σβήνει, έτρεχες σαν να κιντύνευε ένα μέλος του κορμιού σου κι άναβες τα αίματα και σήκωνες τα φρένα κι έπαιρνες τα μικρά παιδιά, μέσα στον κίντυνο, και τα μάθαινες να τραγουδούν τον "Ύμνο"..."

"...Ξέρω πως η ζωή είναι μία σπίθα που λάμπει μία στιγμή ανάμεσα σε δύο ατελείωτες νύχτες. Μα θέλω από περηφάνια, όχι από ελπίδα, ίσα να στήσω το κορμί μου, να το τρώει και να το λιώνει η ιερή σπίθα του κεφαλιού.


ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ

1 σχόλιο: