Ο ΟΡΕΣΤΗΣ ΖΕΙ! - του Χρήστου Σωτηρόπουλου

Είναι απίστευτο, πόσο διαχρονικά και επίκαιρα φαντάζουν κάποια έργα που γράφτηκαν -και διδάχτηκαν- χιλιάδες χρόνια πριν στη χώρα μας και πόσο εκπληκτικά μπορείς να κάνεις τους παραλληλισμούς παρακολουθώντας τα, με την Ελλάδα του 2012. Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, είναι ένα τέτοιο, χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και η ομάδα του Θωμά Κινδύνη, στον καλλιτεχνικό οργανισμό «Μορφές Έκφρασης», μας το προσέφεραν με τον καλλίτερο τρόπο, τον ...κλασσικό, και με τεράστια επιτυχία στο ανοιχτό θέατρο Σάρας του Μαρκοπούλου, ξυπνώντας μας «ναρκωμένα» συναισθήματα και μνήμες από την μουσική για την «Ηλέκτρα» του Κακογιάννη που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης πίσω στο 1962!

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Η Ηλέκτρα ζει θρηνώντας τον πατέρα της Αγαμέμνονα και κατηγορώντας ανοιχτά τη μητέρα της Κλυταιμνήστρα και τον άντρα της Αίγισθο για τη δολοφονία του.

Η αδελφή της, Χρυσόθεμις συμμερίζεται τη στενοχώρια της Ηλέκτρας και εύχεται και αυτή να επιστρέψει ο αδελφός τους Ορέστης και να εκδικηθεί, αλλά φέρεται με πολύ πιο συμβατικό τρόπο, αποδεχόμενη την κατάσταση, βλέποντας ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Ο Ορέστης, με σύμβουλο τον παιδαγωγό του και βοηθό το φίλο του Πυλάδη, επιστρέφει από τη Φωκίδα (όπου τον μεγάλωσε ο παιδαγωγός του για να τον σώσει από τους δολοφόνους του πατέρα του) με σκοπό να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του και να πάρει τη θέση του ως Βασιλιάς.

Προκειμένου να πλησιάσουν στο παλάτι χωρίς να κινδυνέψουν, εμφανίζεται πρώτα ο παιδαγωγός για να αναγγείλλει στην Κλυταιμνήστρα ότι ο Ορέστης έχασε τη ζωή του σε ιππικό αγώνα και έπειτα ο ίδιος ο Ορέστης με τον Πυλάδη, κουβαλώντας ένα αγγείο που υποτίθεται πως περιείχε τις στάχτες του Ορέστη.

Στο άκουσμα του θανάτου του αδερφού της και έχοντας χάσει πια κάθε ελπίδα η Ηλέκτρα θρηνεί τόσο σπαρακτικά ώστε ο Ορέστης συγκινημένος από το θρήνο της, αναγκάζεται να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα.

Στη συνέχεια μπαίνει στο σπίτι και σφάζει τη μητέρα του, την Κλυταιμνήστρα. Βγάζει το σώμα της έξω σκεπασμένο με ένα σεντόνι και όταν έρχεται ο Αίγισθος, του δείχνει το σώμα, λέγοντάς του ότι είναι το σώμα του Ορέστη. Όταν αυτός το αποκαλύπτει και αντιλαμβάνεται ότι είναι το σώμα της Κλυταιμνήστρας ο Ορέστης του λέει ότι ήλθε να εκδικηθεί και τον οδηγεί μαζί με τον Πυλάδη στο ανάκτορο για να τον σκοτώσει.


ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ...

Διαβάζοντας την ιστορία, οι παραλληλισμοί με το σήμερα είναι αναπόφευκτοι!

Η Κλυταιμνήστρα, σκοτώνει τον βασιλιά, με τη βοήθεια ενός «ξένου» (προς το βασίλειο), του Αιγίσθου. Οι συμφωνίες των ξένων με τους ντόπιους συνεργάτες τους, καλά κρατούν στη χώρα μας...

Ο Ορέστης, άφησε το βασίλειο του Άργους, αλλά δε «χάθηκε» ποτέ, όπως και η ελπίδα. Μπορεί να «έφυγε» στην αρχή του «εγκλήματος», αλλά δε χάθηκε ποτέ...

Η Ηλέκτρα ήταν αυτή που «φυγάδευσε» το βρέφος Ορέστη μακριά από το Άργος, για να το προστατέψει από το «δίδυμο» της καταστροφής, Κλυταιμνήστρα-Αίγισθος. Με τον ίδιο τρόπο, που οι Έλληνες έχουμε κρυμμένο μέσα μας το πνεύμα, το συναίσθημα, το φρόνημα που κάποτε θα μας «ελευθερώσει» επιτέλους ουσιαστικά και οριστικά...

Η Ηλέκτρα χαρακτηρίζεται από οδύνες και λυγμούς. Από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο πατέρας της, η ζωή της είναι «ζωή δούλας». Κάθε μέρα «κλαίει τη μοίρα της», αλλά ούσα μόνη της, δεν έχει άλλο τρόπο για να εκδικηθεί, παρά μόνο ελπίζοντας στον ερχομό του Ορέστη. Είναι αποφασισμένη, είναι δυναμική, αλλά δε μπορεί να δράσει μόνη. Εκφράζει έναν ολόκληρο λαό, αφού η δυστυχία βασιλεύει στο παλάτι των Μυκηνών. Βουνό η οργή του λαού ενάντια στην τυραννική εξουσία του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας. Με τη δύναμη της βίας και των όπλων κυβερνούν οι άδικοι και οι σφετεριστές και ο λαός αποζητά τη λύτρωση από την τυραννία. Το αδικοχαμένο αίμα ζητά εκδίκηση. Τα «όνειρα» ζητούν εκδίκηση. Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό το κλίμα;

Από την άλλη, η αδερφή της Ηλέκτρας, η Χρυσόθεμις, ενώ βιώνει τις ίδιες καταστάσεις με την Ηλέκτρα, έχει συμβιβαστεί με το να ζει πλάι στους φονιάδες του πατέρα της. Νομίζει πως δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Τι παραπάνω χρειάζεται κάποιος για να δει πως τα τελευταία χρόνια, ο ρόλος της Χρυσόθεμις έχει «αγκαλιάσει» τόσους συνανθρώπους μας;

Μετά από χρόνια, ο Ορέστης εμφανίζεται, αλλά όχι «ανοικτά». Με τέχνασμα. Είναι αγανακτισμένος. Είναι θυμωμένος. Βράζει από το αίσθημα της εκδίκησης, αλλά έχει σχέδιο. Ξεγελά τους φονιάδες, σφετεριστές του θρόνου του πατέρα του και «χτυπά» τη στιγμή που δεν το περιμένουν! Τότε ο Ορέστης και η Ηλέκτρα, σαν Ένα, φέρνουν τη δικαιοσύνη, έστω και μετά από τόσα χρόνια, από τόσα δεινά που τράβηξε η Ηλέκτρα, δικαιώθηκε.
Τα χτυπήματά του Ορέστη φέρνουν ακαριαίο θάνατο, τόσο στη Κλυταιμνήστρα, όσο και στον Αίγισθο. Δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο,ούτε δείχνει οίκτο! Απλά «καθαρίζει» το παλάτι. Διώχνει μία και καλή τους «εισβολείς» και τους ντόπιους συνεργάτες τους και ελευθερώνει έναν ολόκληρο λαό που χρόνια υπόμενε και «στέναζε» κάτω από βία και ανελευθερία...

Η Ηλέκτρα πάλι, με το άκουσμα της έλευσης του Ορέστη, βρίσκεται από τη κόλαση στον παράδεισο! Τόσα χρόνια θλίψης και οδυρμών για τον φόνο του πατέρα της ενώθηκαν με το άκουσμα του -πλαστού- θανάτου του Ορέστη! Τη στιγμή όμως που νομίζει πως όλα χάθηκαν, τη στιγμή που κι η ίδια δεν επιθυμεί να ζει πια, τη στιγμή που σκέφτεται να αυτοκτονήσει, ο Ορέστης της αποκαλύπτεται μπροστά  της και όλα αλλάζουν! Όλα ανατρέπονται! Η προδιαγεγραμμένη μοίρα, σβήνεται και ξαναγράφεται! Δικαιώνεται περίτερανα η φράση πως «η πιο σκοτεινή στιγμή, είναι λίγο πριν χαράξει». Σκεφτείτε μόνο, τι σκοτάδι και χάος έχει καλύψει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και με πόσα μελανά χρώματα διαγράφουν όλα τα παπαγαλάκια της σύγχρονης Κλυταιμνήστρας και Αιγίσθου το μέλλον μας! Φτάνει μόνο να πιστέψουμε πως τίποτα δεν έχει χαθεί και μόνοι μας γράφουμε τη μοίρα τη δική μας και των παιδιών μας!

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η παράσταση του Μαρκοπούλου χαρακτηρίστηκε από απόλυτη επιτυχία, έστω κι αν η προσέλευση του κόσμου ήταν απλά «ικανοποιητική», δεδομένου και της χρονικής στιγμής που οι περισσότεροι λείπουν λόγω διακοπών. Ωστόσο, άπαντες παρευρισκόμενοι «καρφώθηκαν» στις θέσεις τους καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου, ενώ με δυσκολία διέκρινες κάθε πότε ...ανέπνεαν!

Μία εξαιρετική Ηλέκτρα, η Ζωή Ναλμπάντη, προκάλεσε αρκετά δακρυσμένα πρόσωπα, ενώ ο χορός ήταν απλά συγκλονιστικός! Το πάθος και η ορμή ξεχείλιζε από όλους τους ηθοποιούς...

«Η χώρα μας, που έχει χαρίσει τον πολιτισμό σε ολόκληρο τον κόσμο,  περνά μεγάλη κρίση και βάλλεται από αυτούς που τη βρίζουν», ανέφερε μετά το τέλος του έργου ο Θωμάς Κινδύνης, καταχειροκροτούμενος κι αυτός μαζί με όλους τους ηθοποιούς του έργου.

Το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών - ΣΠΙΘΑ, πιστό στο δόγμα «κοίταξε πίσω σου, για να προχωρήσεις μπροστά», θα στηρίζει, θα αγκαλιάζει και θα προβάλλει όσο μπορεί κάθε παρόμοια ενέργεια, αποσκοπώντας να δείξει σε όλους τους Έλληνες τον τρόπο αντίδρασης και κυρίως να δείξει καθαρά στους «απέναντι», πως...

Ο Ορέστης ζει!


Χρήστος Σωτηρόπουλος
Κυριακή, 5 Αυγούστου 2012, Μαρκόπουλο Αττικής