Πηγή: http://www.spitha-kap.gr/el/history/?nid=2753
Συνέντευξη στον Χρήστο Σωτηρόπουλο
ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ - ΣΠΙΘΑ
Ο Μίκης Θεοδωράκης τον αποκάλεσε στο παρελθόν «νεότερο Ζορμπά»! Όχι άδικα, καθώς είναι ένας ερμηνευτής, αγωνιστής με πάθος και μαχητικότητα. Ο λόγος για τον Βασίλη Λέκκα, ο οποίος παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη για λογαριασμό του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών - ΣΠΙΘΑ.
Λίγους μήνες πριν κλείσει τα 52 χρόνια ζωής (γεννημένος 13/10/1960,
στις Σέρρες), ο Βασίλης Λέκκας, ερμηνευτής των «Ασίκιο πουλάκι», «Η
μπαλάντα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων», «Τι είναι αυτό που σε
φοβίζει», μας μίλησε σχολιάζοντας την Ελλάδα του Μνημονίου, τη πολιτική
κατάσταση, τις προβλέψεις του για το μέλλον και φυσικά τη μουσική σε
μία «Αντάρτισσα» χώρα...
Ο «ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ» ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΛΕΚΚΑ
Κε Λέκκα, είστε ο πρώτος καλλιτέχνης που παραχωρεί συνέντευξη στο Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών - Σπίθα, ενώ ο τελευταίος σας δίσκος το 2007, είχε τίτλο «Σπινθήρας»!
Είναι πράγματι περίεργη σύμπτωση. Επίσης συμβολικός ωστόσο, είναι και ο τίτλος του προηγούμενης δισκογραφικής μου δουλειάς, το 2004, «Όρθιοι»!
Βρισκόμαστε πλέον στον 3ο χρόνο Μνημονίου στη χώρα μας. Τα πάντα έχουν έρθει πάνω-κάτω, σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό επίπεδο...
Κοίταξε. Η αντίδραση σε αυτό δεν έγινε σωστά. Ούτε ο κόσμος αντιλήφθηκε, κι ακόμη δεν αντιλαμβάνεται, τον τρόπο που θέλουν να μας οδηγήσουν σε αφανισμό, σε μείωση το πληθυσμού! Το έχω πει από τη πρώτη στιγμή. Απλά δεν έχουμε βρει τον τρόπο να αντιδράσουμε. Είναι σα να τσιμπιέται ο κόσμος να καταλάβει, αν αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια.
Αφανισμός Πλυθησμού! Πως το εντοπίζετε αυτό; Ποιός το κάνει και γιατί;
Μιλάμε για 3,000 αυτοκτονίες συνανθρώπων μας μέχρι τώρα. Τι άλλο θες; Κάνει κανείς κάτι γι' αυτό; Ενδιαφέρεται κανείς; Αυτός ο αφανισμός, με τον τρόπο που γίνεται, συμφέρει απόλυτα αυτούς που οδηγούν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Γίνεται λοιπόν η απόλυτη εφαρμογή αυτού που φωνάζουμε τόσο καιρό και που είχε πει και ο Κίσινγκερ: «ο ελληνικός λαός δεν υποδουλώνεται ούτε με όπλα. Είναι ανυπάκουος, ανυπότακτος, άτακτος. Πρέπει να του αφαιρέσεις τον πολιτισμό του, τα ήθη και τα έθιμά του. Και σιγά-σιγά, να πέσει σαν ώριμο φρούτο». Αυτό ακριβώς γίνεται εδώ και τόσα χρόνια με την επίθεση αυτή σε πολιτικό επίπεδο και με τις υπογραφές των δικών μας πολιτικών έφερε αυτό το επακόλουθο.
Είναι στόχος η Ελλάδα πιστεύετε ή απλώς αποτελεί το «πειραματόζωο» σε μία επίθεση με στόχο τις ευρωπαϊκές χώρες;
Δε με ενδιαφέρει αν είναι στόχος η Ελλάδα, η Γερμανία ή η Ιταλία. Εννοώ πως γενικά το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα! Ο κάθε τόπος έχει τη δική του ιστορία και με τον δικό του τρόπο πρέπει να αντιδράσει. Όμως φαντάζομαι, πως όλοι λαοί πλέον έχουν κάτι κοινό, κοινά προβλήματα που τους συνδέουν, για να μπορέσουν να αποφασίσουν και μία κοινή «γραμμή». Επανέρχομαι στον τόπο μας όμως και θα αναφέρω ξανά το σχέδιο του αφανισμού, με τη λογική του ότι είναι τόσο μεγάλα τα οικονομικά συμφέροντα, που «αξίζει» να θυσιαστούν κάποια εκατομμύρια Ελλήνων για το Κεφάλαιο! Είτε είναι νέοι, είτε είναι παιδιά ή συνταξιούχοι... Το βλέπουμε μπροστά μας.
Και το «ξεπούλημα»...
Σαφώς και το ξεπούλημα μίας χώρας είναι μέρος του σχεδίου. Και εδώ έρχεται το Μνημόνιο σαν μέσο ξεπουλήματος!
Πως αφήνουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως;
Είναι τέτοια η μέθοδος, η «μαεστρία» που το κάνουν, έχοντας εδώ και τους δικούς τους εγκάθετους πολιτικούς στη Βουλή. Αυτή είναι η τακτική των δύο κομμάτων που κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια και που στην ουσία δεν είναι δύο, αλλά ένα κόμμα! Έχουν καταφέρει με τον Α ή Β τρόπο να έρχονται στην εξουσία και να παίζουν το παιχνίδι αυτών που τους στηρίζουν από πίσω. Φανταστείτε πως αυτή τη στιγμή, μία μειοψηφία κυβερνά τον τόπο. Αυτή η μειοψηφία ήταν πλειοψηφία πριν από μερικά χρόνια και έφτασε σε αυτή τη κατάσταση αυτόν τον τόπο. Όλα αυτά τα πρόσωπα, τα οποία συναλλάσονται στην εξουσία, είναι πρόσωπα μίας «παρέας» η οποία δεν έχει σχέση με αυτόν τον τόπο. Είναι οι ίδιες οικογένειες εδώ και τόσες δεκαετίες.
Υπάρχει δική μας ευθύνη σε αυτό;
Υπάρχει πολύ μεγάλη ευθύνη, ιδιαίτερα στην εποχή μας, στο επίπεδο των νέων ανθρώπων. Σε τι βαθμό να δώσω ευθύνη στον συνταξιούχο εργάτη, που τη προπαγάνδα τη τρώει από τη πρώτη στιγμή με το κουτάλι; Που νομίζει πως το μόνο όπλο πλέον για να αντιδράσεις είναι να ψηφίσεις. Όμως είναι τόσο διαστρεβλομένη η διαδικασία των εκλογών, με τους εκλογικούς νόμους των μπόνους 50 εδρών, τις φατριές και τα ξεπουλήματα...
«Ο ΜΙΚΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΗ ΣΠΙΘΑ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ. ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΙ»
Τον Δεκέμβριο του 2010, ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την
ίδρυση του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών και με τον Γιώργο Κασιμάτη,
αποκάλυψε πρώτος το αδιέξοδο και τη πραγματική χρησιμότητα των
Μνημονίων και των πολιτικών καταστάσεων που θα ακολουθούσαν. Αυτή τη
κίνηση, πως την υποδεχθήκατε εσείς;
Το ότι ο Μίκης βγήκε σε αυτή τη περίοδο μπροστά, δε μου κάνει καθόλου εντύπωση. Το θεωρούσα αναμενόμενο, όπως το έκανε στο παρελθόν σε πολλές περιπτώσεις.. Και με την υπόθεση του Οτσαλάν, και με τα Ίμια, με τη Σερβία και πάντα.
Ένα Κίνημα σαν τη ΣΠΙΘΑ στην εποχή μας, προβλέπω πως θα γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Οι καταστάσεις οδηγούν τον κόσμο να διαβάζει και να παρακολουθεί πράγματα. Και σε αυτό κάποιοι είναι μπροστάρηδες, όπως ο Μίκης που δεν αφήνει τη Σπίθα να σβήσει. Δεν το κάνει τυχαία αυτό ο Μίκης. Είμαι σίγουρος πως ο Μίκης δεν περιμένει από τη μία στιγμή στην άλλη να αλλάξουν τα πράγματα. Είμαι σίγουρος γι΄ αυτό. Και γνωρίζει πως όταν «φύγει», θα «φύγει» ξέρωντας ακριβώς τι έχει κάνει. Έχει σπείρει τον σπόρο... Απομένει να το διαχειριστούμε σωστά οι επόμενες γενιές. Και αυτό είναι σαν τη μουσική μας' Πρέπει να βλέπουμε λίγο πίσω, για να προχωρήσουμε μπροστά. Αλλιώς πιανόμαστε κορόιδα μόνοι μας.
Στον Μίκη μπορούν να να προσάψουν χίλια δύο πράγματα Εδώ έγινε κάποια στιγμή, κατά κάποιον τρόπο, ο «γκουρού» της ελληνικής πολιτικής, με την έννοια ότι όλοι έτρεχαν στον Μίκη για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αυτό το γεγονός δε τιμήθηκε ποτέ. Τιμάνε βέβαια έναν Παπούλια, ο οποίος κάνει αυτό που κάνει! Τι να πω... Να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μίκης; Δε πιστεύω θα το ήθελε κι ο ίδιος!
Δημοσιεύματα αναφέρουν πως του έκανε τέτοια πρόταση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
Ναι, αλλά ο Μίκης, την «έκανε» όμως!
«ΕΙΝΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ!»
Αναφέρεστε στους πολιτικούς που κυβερνούσαν τόσο καιρό, σαν «προδότες»...
Εθνοπροδότες, ξεπουλημένοι και με υπογραφή. Σαφέστατα, δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω. Το είπα και το 2010, τον Οκτώβριο, όταν έκανα και μία προσωπική πορεία διαμαρτυρίας από τον Μαραθώνα προς την Ακρόπολη, μόνος μου, κρατώντας ένα πανό και καλούσα τον κόσμο να κατέβει στην Ακρόπολη. Αυτό αποσιωπήθηκε! Υπάρχουν αναρτήσεις στο ίντερνετ και όσοι το ξέρουν! Κανένα κανάλι δεν ασχολήθηκε, καθώς τότε ήταν νωρίς και δεν έπρεπε να αφήσουν τον κόσμο να πάρει χαμπάρι! Μετά από 5-6 μήνες ξεκίνησαν και οι ιστορίες με τους Αγανακτισμένους στη πλατεία Συντάγματος.
Τη Κίνηση των Αγανακτισμένων πως τη κρίνετε;
Δεν είναι θέμα κριτικής και σωστού η λάθους. Ο καθένας το κάνει με το δικό του τρόπο. Η παρόρμηση βέβαια έχει κάποιο θετικό στοιχείο. Από εκεί και πέρα όμως, ήταν αναμενόμενο πως τη διαχείρηση όλου αυτού, θα την εκμεταλλευτούν κάποιοι και θα τους αποπροσανατολίσουν. Ήταν κυρίως μία κίνηση συναισθηματική και χωρίς έλεγχο. Δε γίνεται μαζική εξέγερση ή επανάσταση χωρίς Ηγεσία! Και αυτό ήταν το επόμενο βήμα μίας τέτοιας «επανάστασης», το οποίο το προλάβανε! Είδαμε όλοι πόσο τρομερές είναι στις μέρες μας οι δυνάμεις καταστολής, οι κόντρες και το κυνήγι. Απίστευτα δακρυγόνα που πέσανε στην Αθήνα και στην Επαρχία. Αυτό πρέπει να μας γίνει μάθημα όμως και να συνειδητοποιήσουμε πως η μαζικότητα δεν σημαίνει βγαίνουμε ανεξέλεγκτα να βρεθούμε στη πλατεία χωρίς στόχο. Καταλάβαμε βέβαια και γιατί διαλύθηκε αυτό το λεγόμενο Κίνημα, αφού ανάμεσά στους Αγανακτισμένους βρέθηκαν από τη πρώτη στιγμή προβοκάτορες.
Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 2011. Το καλοκαίρι του 2012 όμως...
Φέτος, υπήρξε το πρόσχημα των εκλογών, που ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2011 και τις συνεχείς αναβολές μέχρι τις δύο αναμετρήσεις τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Μιλάμε για ένα τεράστιο διάστημα, που άφησε στον κόσμο την αίσθηση της αναμονής. Ήθελαν να το τραβήξουν όσο πιο πολύ γίνεται, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο.
Εκλογές έγιναν όμως και το αποτέλεσμα είναι ξανά στην εξουσία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το διάστημα προεκλογικά λοιπόν, αυτά τα δύο κόμματα έφεραν τα πράγματα εκεί που ήθελαν. Σε ότι αφορά το αποτέλεσμα, θα αναφερθώ και σε ένα μεγάλο κομμάτι του πλυθησμού μας, που μέχρι τώρα, έχει μάθει τη νοοτροπία του ότι έχω κάτι να περάσω την ημέρα και μου είναι αρκετό, συγκριτικά με προβλήματα που έχουν κάποιοι άλλοι που δεν έχουν τίποτα. Αυτό επηρεάζει κυρίως τις μεταπολεμικές γενιές, που έχουν ζήσει εφιάλτες της κατοχής και του πολέμου, που συμβιβάζονται πιο εύκολα και πέφτουν στη παγίδα να ξαναψηφίσουν τα ίδια. Γι' αυτό και θα αναφέρω, χαριτολογώντας, ένα σύνθημα που βγήκε πριν τις εκλογές «κλειδώστε γέρους και γριές στο σπίτι να μη ψηφίσουν»!
Υπάρχει και η αποχή του 37%
Τεράστια η αποχή. Αυτό όμως αφορά το νεότερο κόσμο. Η μετάβαση μίας κοινής αντίληψης για τα πράγματα στις επόμενες γενιές, προϋποθέτει θυσίες κάποιων γενεών! Μπήκαμε ήδη σε μία εποχή θυσιών κάποιων γενεών. Κάποιες γενιές θα χάσουν πολλά, απ' όσα δεν όφειλαν, για να φτάσουμε σε μία κοινή κατανόηση πως ό,τι προϋπήρχε στο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε εδώ δε μας αξίζει και δε μας αφορά, για να χτίσουμε μία Κοινωνία που δε θα ξαναδεί μπροστά της αυτό το πρότυπο.
Αυτό όμως προϋποθέτει αρκετές 10ετίες!
Βεβαίως. Έχουμε τελειώσει με τη λογική του ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη! Υπάρχει μόνο μία περίπτωση να αλλάξει αυτό, αν ταυτόχρονα πάρουμε όλοι ένα «χάπι» και αντιδράσουμε κατεβάζοντας τα «ρολλά» στα πρόσωπα που βρίσκονται στην εξουσία, αποκλείοντάς τους δια παντός. Καταδικάζοντάς τους. Μέχρι στιγμής δεν έγινε αυτό μαζικά, ούτε στις εκλογές. Εννοώ, δεν έγινε με τη λογική της καταδίκης, της απομόνωσης, του δικαστηρίου! Δε μπορεί να γίνει, διότι αν φτάσει ο κόσμος στο σημείο να πάρει κεφάλια, υπάρχει ο φόβος αυτό να γίνει άναρχα. Ενώ, με ένα τρόπο όπου κάποιος θα ηγηθεί, μπορεί να επιτευχθεί κάτι. Αλλά κάτι τέτοιο δε το βλέπω...
Αυτός ο «κάποιος» υπάρχει;
Δεν υπάρχει. Αλλά πιστεύω θα αναδυθεί μέσα από τις καταστάσεις που βιώνουμε. Ίσως να μην είναι ένα πρόσωπο, αλλά πολλά. Ίσως είναι μία κοινή λογική, μία τέτοια ωριμότητα που να μην επιτρέψει τίποτα από εδώ και πέρα. Δυστυχώς όμως, στη παρούσα φάση, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Θα ήθελα μία εξέγερση, αλλά όχι ανεξέλεγκτη.
Πως λοιπόν φαντάζεστε μία εξέγερση; Ξεκινώντας από ένα Κόμμα, από ένα Κίνημα...
Πάνω σε αυτό υπάρχουν παραδείγματα. Ένα από αυτά που με έχει συγκλονίσει, είναι η στάση του Γκάντι, απέναντι στους αποικιοκράτες. Σηκώθηκαν και έφυγαν! Αν ο κόσμος αποφασίσει αύριο να κλειδώσει τα πάντα και με το γεγονός πως πρέπει να διεκδικήσει πράγματα τα οποία του οφείλουν, κανείς δεν έχει τη δύναμη να τον καταδυναστεύσει.
Πως μπορεί να γίνει αυτό όμως;
Δυστυχώς, αυτό δεν το ξέρω. Το ψάχνω συνεχώς μέσα μου, αλλά ακόμη δε το έχω βρει. Μέχρι τώρα απλά το θέτω, το τοποθετώ. Αυτό πηγάζει βέβαια και από τα όσα βιώνουμε εδώ και καιρό. Μου αναδύεται σαν ερωτηματικό, αν μπορεί να γίνει έτσι, αλλά δε το βλέπω και μπροστά μου. Ζούμε όμως ένα χειμωνιάτικο καλοκαίρι. Με εκφοβισμούς, με απειλές, τις αυτοκτονίες. Αν συμβαίνουν αυτά το καλοκαίρι, τότε τον χειμώνα οι αυτοκτονίες θα τριπλασιαστούν! Μέσα σε αυτό το κλίμα, αγγίζοντας όλο και περισσότερο τα όριά της επιβίωσης, πως αυτός ο λαός θα βρει τη δύναμη κάποια στιγμή να πει στοπ! Δαμόκλειος Σπάθη! Δε πάει άλλο. Για να προστατευτεί σαν λαός, σαν χώρα και κυρίως να προστατεύσει τις γενιές που έρχονται. Και δεν αναφέρομαι στην ανύπαρκτη ελληνική Παιδεία. Είναι σίγουρο όμως, πως κανείς από αυτούς που βάζουν τις υπογραφές τους σε όλο αυτό, δε νοιάζεται για την ελληνικη οικογένεια.
Ποιά η ευθύνη της Αντιπολίτευσης στην ελληνική βουλή. Υπάρχουν Αριστερά κόμματα στη βουλή και πλέον υπάρχουν και νέα κόμματα...
Υπάρχει Αντιπολίτευση. Και αναφέρομαι στο ποσοστό της Αντιπολίτευσης που δε ξεπερνά το 10%. Το 10% σήμερα, λετουργεί απέναντι στην ελληνική Κοινωνία ως ένα αποτυχημένο μοντέλο, καθώς το επιτυχημένο και αποτυχημένο στις ημέρες μας, είναι τηλεοπτικού στυλ! Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πως το τηλεοπτικό μοντέλο του «επιτυχημένου» δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα. Νομίζουμε πως επιτυχημένος είναι αυτός που έχει Μερσεντές και ο άλλος με το Φίατ είναι αποτυχημένος. Αυτή είναι και η ευθύνη του Νεοέλληνα που πρέπει να καταλάβει πως αυτά δεν είναι συγκρίσιμα μέτρα. Αυτή η λογική πρέπει να ανατραπεί.
Και με αυτό επανερχόμαστε στο θέμα της Παιδείας το οποίο στη χώρα μας όσο πάει και χειροτερεύει. Ανικανότητα ή Σκοπιμότητα;
Ναι. Σαφώς αυτοί που μας κυβερνούν κρίνονται και ως Ανίκανοι σε μεγάλο βαθμό. Αλλά υπάρχει και το θέμα της εμπορευματοποίησης της Παιδείας εδώ και χρόνια, ξεκινώντας από το Νηπιαγωγείο και συνεχίζοντας προς το απαξιωμένο Δημοτικό και πάει λέγοντας. Κινούνται πλέον πολλά χρήματα και σε αυτή την υπόθεση βάζουν την υπογραφή τους οι πολιτικοί. Δε βάζουν ένα όριο. Να κερδίσει κάποιος από αυτό; Να κερδίσει. Αλλά να μη σου πιεί το αίμα! Και να έρθει σε μία αντιστοιχία κοινωνική. Όπως όταν ένας γονιός δουλεύει και το παιδί σχολά πιο νωρίς και δεν έχει που να το αφήσει! Δηλαδή, δεν υπάρχει καμία συνοχή... Και μιλάω γενικά, όχι μόνο στο σχολείο. Και στην εργασία. Δουλεύει κάποιος 10-15 ώρες την ήμερα, με τους μισθούς που ξέρουμε και πρέπει να γυρίσει να κοιτάξει την οικογένειά του, να βρει λίγο χρόνο για τον εαυτό του, να πέσει να κοιμηθεί και να σηκωθεί την επόμενη ημέρα να πάει στη δουλειά του. Κανονικά θα πρέπει να σηκώνεται ξεκούραστος και «φρέσκος» για να πάει στη δουλειά του και να αποδώσει και καλλίτερα! Πως θα γίνει αυτό όμως; Προς αυτό το μοντέλο ζωής θα πρέπει να λειτουργήσει ένα Σύστημα. Πιο διεστραμμένο ον έχει βάλει τις σημερινές λογικές στη ζωή μας. Κοινωνικός ιστός διαλλυμένος, συνταξιούχοι με πετσοκομμένες συντάξεις που ντρέπονται να πάρουν ένα δώρο στας εγγονάκια τους τις γιορτές, άνεργοι γονείς, παιδιά των 25 χρόνων. Και πάνε μετά αυτά τα ξεπουλημένα τομάρια και υπογράφουν συμβάσεις για ποιόν; Για τον απένατι Γιάπη με τη γραβάτα που παριστάνει τον ωραίο! Μιλάμε για Ελλάδα λοιπόν;
Στις τελευταίες εκλογές, ο μεγάλος νικητής ήταν ένα κόμμα από το χώρο της Αριστεράς, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που αναδύχθηκε δεύτερος, ενώ έχουμε και δύο νέα κόμματα στη Βουλή, τους «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ» και τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Οι μάσκες για τη ΔΗΜ.ΑΡ., το αυτοαποκαλούμενο αριστερό κόμμα, έπεσαν τη στιγμή που συμμετέχει στη Κυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Σε ότι αφορά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και στους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, δε πιστεύω πως και οι δύο βρίσκονται στη λογική μίας λαϊκής συσπείρωσης, μίας οπτικής με πρωτεύοντα τον ρόλο του λαού. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, τους αφορά το κομμάτι της «πίτας»! Είμαι πολύ ξεκάθαρος σε αυτό.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ωστόσο, βρέθηκε να έχει ποσοστό 27%, ενώ πριν από δυόμισι χρόνια βρισκόταν κοντά στο 5%!
Κοίταξε, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μετακινηθεί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού σε κάποιο κόμμα. Έχουμε όμως αρκετές εμπειρίες μεταπολιτευτικά. Και ο Αλέξης Τσίπρας που είναι αρκετά νέος, πρέπει να είναι απόλυτα ανατρεπτικός. Να μη προκαλεί αναφορές σε τακτικές και πρόσωπα του παρελθόντος. Επίσης, σέβομαι πολύ τον Μανώλη Γλέζο, την ιστορία του και τη προσπάθεια που κάνει τόσα χρόνια για τις γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά δε ξέρω αν πραγματικά βρίσκει στήριξη στην ιδεολογία του, από όλους τους χώρους της Αριστεράς που βρίσκονται ως συνιστώσες στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πιστεύω λοιπόν πως χρειάζεται ανατροπή και ρήξη, αλλά η λογική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δε βλέπω να βρίσκεται σε αυτά. Εξ ου και η ψήφος του κόσμου που είναι αποτέλεσμα ενός αστραπιαίου, παρορμητικού «μπαμ» και όχι μίας περιόδου κατακτήσεων από αυτό το κόμμα. Εγώ δεν αισθάνομαι πως έχει παγιωθεί στη συνείδηση του κόσμου η σχέση του με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και βλέπω επίσης, μετά τις εκλογές, μία αδράνεια στις αντιδράσεις του. Και το παραλληλίζω με το διάστημα πριν τις εκλογές και μέχρι τις εκλογές και διακρίνω μία συνοχή. Σα να μη θέλουν κάποιοι να φτάσουμε σε αδιέξοδα.
Εσείς είχατε πολιτευτεί με το ΚΚΕ το 2007, θέτοντας υποψηφιότητα για βουλευτής στη Β' Αθηνών. Την εποχή που διανύουμε, μέσα σε μία τόσο βαθιά κρίση, θα περίμενε κανείς το λαϊκό κόμμα, το εργατικό κόμμα να σαρώνει και να ανεβάζει τα ποσοστά του. Αντιθέτως όμως, στη τελευταία εκλογική αναμέτρηση, έφτασε στα χαμηλότερα νούμερα των τελευταίων 10ετιών με 4,5%!
Το ΚΚΕ έχει κάνει και ακόμα κάνει λάθη. Στηρίζεται σε μία ιδεολογία που δεν βρίσκει εφαρμογή στη καθημερινότητά μας. Αν έβρισκε εφαρμογή, θα ήταν πιο ισχυρό και το μήνυμα και η συνειδητότητα. Το άλλο, το απόστημα του καπιταλισμού, έχει εξαπλωθεί παντού! Δεν έχεις τρόπο να αναπνεύσεις. Οπότε σου μένει να περιμένεις. Σε ότι αφορά στη ρήξη και την ανατροπή, το ΚΚΕ έχει τον ρόλο του, στο βαθμό που μπορεί.
Πολλοί κατηγόρησαν το ΚΚΕ βέβαια πως δεν έκανε αυτό που έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Να βγει δηλαδή και να πει ότι θέλει να κυβερνήσει. Βλέπουμε όμως ένα λαό που «τσιμπάει» εύκολα στις εκλογές. Δηλάδή, πρέπει να το πει ένα κόμμα ότι θέλει να κυβερνήσει για να το ψηφίσεις; Είμαστε μία Κοινωνία που έχει μεγαλώσει με τη τηλεόραση. Αυτή ακούμε! Η κριτική που γίνεται από τους δημοσιογράφους είναι στυλ λαϊφστάιλ! Βγαίνουν και μιλάνε για το αν ντύνεται καλά η Παπαρήγα ή ο Τσίπρας ή ο Παπανδρέου και αν η Γκερέκου είχε ωραίο φόρεμα! Όταν η καθημερινότητά μας είναι «πρωίνός καφές», την ώρα που σου παίρνουν το χαλί κάτω από τα πόδια, λίγοι μπορούν να κρατηθούν στη λογική. Εγώ προσωπικά δε περιμένω να ψηθώ από κάποιος ανθρώπους που θα μου πουν «πάμε στην εξουσία, παίρνουμε την εξουσία» κτλ. Μου θυμίζει Παπανδρέου πάλι! Πρέπει να κάνουμε αρκετές αναγνώσεις σε ότι μας λένε.
Στη Βουλή μπήκε και η Χρυσή Αυγή...
Το θεωρώ φυσικό επακόλουθο. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής εξάλλου δεν γνωρίζουν όλοι τι είναι η Χρυσή Αυγή.
Δεν το έμαθαν ούτε στον μήνα που μεσολάβησε των δύο εκλογικών αναμετρήσεων;
Όχι δεν το έμαθαν. Και ποιός σου είπε πως επετράπη από αυτό το Σύστημα να μάθει κανείς τι είναι η Χρυσή Αυγή; Αν υπήρχε καμία λογική πνευματικής διαχείρισης και Παιδείας, θα είχαμε μάθει πολύ περισσότερα πράγματα και ίσως η ίδια η Χρυσή Αυγή να μην ήταν τέτοιου είδους φαινόμενο. Ίσως να είχε όντως μία πατριωτική τάση, χωρίς να φτάνει στο επίπεδο του ρατσισμού. Ο ρατσισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού. Για παράδειγμα, βλέπεις ένα καράβι, όπου δουλεύουν 20 άτομα, το καθένα διαφορετικής εθνότητας και χρώματος. Υπάρχει περίπτωση εκεί να βρεις ρατσισμό; Όχι, γιατί έχουν κοινή πορεία και κοινό συμφέρον στο να βγάλουν το ψωμί τους. Αν κυριαρχούσε ο καπιταλισμός σε ένα τέτοιο καράβι, θα έτρωγε ο ένας τον άλλον! Εδώ κυριαρχούν τα φαινόμενα αυτά, διότι πρέπει να υπάρχουν. Διαίρει και βασίλευε εν ολίγοις... Βάλε τους ρατσιστές από εδώ, τους άλλους από εκεί, τους άστεγους από εδώ, τους αναρχικούς από εκεί... Οι αναρχικοί από την άλλη' Υπάρχει μία τεράστια παρεξήγηση για τους αναρχικούς στην Ελλάδα που το θεωρούμε συνώνυμο του «αλήτη». Πόσα χρόνια θα περάσουν για να εκλείψουν αυτά;
Θα εκλείψουν ποτέ όμως;
Κοίτα, είμαστε και μία γενιά που ανοίγουμε μία νέα σελίδα στον παγκόσμιο χώρο. Μπορούμε να δούμε! Αν δε μπορέσουμε να το κάνουμε και τώρα, καλλίτερα να πάμε να πνιγούμε μόνοι μας, πριν μας πνίξουν αυτοί!
«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΦΩΣ! ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΜΙΖΕΡΕΨΑΜΕ;»
Να περάσουμε και λίγο στα δικά σας «χωράφια», τον καλλιτεχνικό χώρο. Ποιός είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών σε περιόδους μεγάλων κρίσεων. Συγκεκριμένα, ποιος είναι στην Ελλάδα και ποιος θα έπρεπε να είναι...
Το θέμα είναι πως μέσα από ένα ρόλο που έχουμε, μπορούμε να περάσουμε περισσότερα μηνύματα από κάποιον άλλον άνθρωπο που ίσως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Ταυτόχρονα όμως, στον καλλιτέχνη έχει δημιουργηθεί ένα δεύτερο πλάνο που λέγεται «καριέρα»! Στο δεύτερο πλάνο, ο καλλιτέχνης μπορεί να «παίξει» σε πολλά επίπεδα, σε εμπορικό, αναγνωρισημότητας κτλ. Και ένα τελευταίο, είναι η επιρροή του καλλιτέχνη, το πόσο χρήσιμο είναι αυτό που κάνει για να επηρεάσει την κοινωνία, αν πραγματικά έχει λόγο να το κάνει. Αυτό το τελευταίο σιγά-σιγά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και χωρίς να το αντιληφθεί ο καλλιτέχνης, έχει φύγει από αυτόν τον ρόλο. Τώρα θα μου πεις: «και ποιος έθεσε τον καλλιτέχνη για ...κοινωνική χρήση!». Όχι δεν είναι αυτό. Αλλά σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν το λαό, έχει λειτουργήσει όλα αυτά τα χρόνια και αποτελεί παράδειγμα η συμβολή της τέχνης.
Σαν Έλληνας καλλιτέχνης, αισθάνεστε ιδιαίτερη «βαρύτητα». Αισθάνεστε πως κουβαλάτε κάτι πιο βαρύ...
Ναι, ο τόπος μου με «μπολιάζει»! Είναι μία «Αντάρτισσα» χώρα αυτή! Το τραγούδι της έπαιξε τεράστιο ρόλο. Είμαστε λαός που βγαίνει να διαδηλώσει και τραγουδά τους ποιητές του! Την επόμενη στιγμή όμως, αυτούς τους ποιητές δεν τους ακούει πουθενά, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε στη τηλεόραση, ούτε στις εκδηλώσεις! Όταν λοιπόν βγαίνεις να κάνεις μία τέτοια αντίσταση, την επόμενη ακριβώς στιγμή βγαίνουν κάποιοι να σου μειώσουν αυτό το πράγμα. Σε πλακώνουν στα τσιφτετελοειδή, ατάκτως ερριμμένα, μία χάβρα ήχων και χάνεις την ταυτότητά σου! Ξέρεις τι μαγκιά, τι τέχνη θέλει αυτό το πράγμα για να το αποφύγεις και να μη χάσεις τον προσανατολισμό σου; Από ένα σημείο και μετά δηλαδή, μπαίνει και το ζητούμενο της επιβίωσης για τους καλλιτέχνες. Θέλω να πιστεύω πάντως, πως οι επόμενες γενιές, όχι μόνο των καλλιτεχνών, όλων των παιδιών μας, να μην αφήσουν σε δεύτερη μοίρα το κομμάτι της συνείδησης, το κομμάτι που σε ενώνει με αυτόν τον τόπο. Ό,τι χάσαμε, πρέπει να κοιτάξουμε πίσω και να το επανακτήσουμε. Ξέρεις γιατί υπήρξαν σημαντικές οι προηγούμενες γενιές, χωρίς να αποκλείω και τώρα κάποιους. Είναι λοιπόν, γιατί παρέλαβαν, ή γύρισαν πίσω και πήραν, τη σκυτάλη από το παρελθόν. Δεν την άφησαν, δε τη σνόμπαραν! Πλέον είμαστε ανιστόριτοι και ιδιαίτερα σε μουσικό επίπεδο. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Για παράδειγμα υπάρχει το Δημοτικό τραγούδι, τα μουσικά ιδιώματα, από τη Κρήτη ως τη Θράκη και από τα Δωδεκάνησα ως τη Ρούμελη. Κάποια στιγμή, αναδύθηκε το λαϊκό τραγούδι με τους ρεμπέτες, 4-5 μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές, γιγαντώθηκε μέσα και από το ραδιόφωνο και άφησε το Δημοτικό τραγούδι σε δεύτερη μοίρα. Όλα αυτά όμως, αποτελούν μία αλυσίδα ενός κώδικα επικοινωνίας που τα δένει μεταξύ τους. Όλα αυτά τα αγαπήσαμε, διότι μέσα σε κάθετί καινούργιο, σε κάθε νέα εκτέλεση, βρίσκαμε κάτι το παλιό! Τώρα αυτό κόπηκε! Πλέον, η νέα γενιά, επικοινωνεί κατά 80% με αγγλική ή αμερικάνικη συνείδηση!
Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος κ.α., επηρεάστηκαν από το Δημοτικό τραγούδι, «πάτησαν» πάνω του...
Ακριβώς! Ο πολιτισμός μας είναι πολύ ιδιαίτερος. Είναι «φωτεινός». Όσους ανέφερες και άλλοι πολλοί, έχουν «πάρει» από τους προηγούμενους. Έχουν μιλήσει με τον τρόπο που πρέπει να στηρίξουν τη λαϊκή μας παράδοση, το Δημοτικό μας τραγούδι. Αυτό δε σημαίνει πως έγραφαν μουσική, όπως γράφοταν η μουσική τη δεκαετία του '30. Ο Μίκης όταν γράφει μουσική, είναι Ανάταση! Όταν ακούς την Ηπειρώτική μουσική νιώθεις κάτι! Η μουσική μας έχει «φως»! Εμείς γιατί τη μιζερέψαμε, γιατί αποπροσανατολιστήκαμε και πήραμε άλλα; Να πάρεις και άλλα, αλλά όχι να απορρίψεις τα δικά σου!
Αυτό οφείλεται σε ένα φαινόμενο παγκοσμιοποίησης που ήρθε φυσιολογικά, ή επιβλήθηκε από κάποιους;
Με το να κρατάς έναν λαό αγράμματο, ανώριμο, εξαρτημένο, μπορείς να του αποσπάσεις τη ταυτότητα. Και έπειτα, του δίνεις εσύ όποια ταυτότητα θέλεις! Αυτό γίνεται τώρα. Έχει ξεκινήσει και νομίζω πως έχει τελειώσει!
ΟΤΑΝ Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ 25ΧΡΟΝΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΕΚΚΑ...
Να έρθουμε λίγο και σε εσάς και να σας γυρίσω 27 χρόνια πριν, το 1985, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης, στη μεγάλη αυτή σύμπραξη με τον Μάνο Χατζιδάκι και τις συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, σας κάλεσε πάνω στη σκηνή, να τραγουδήσετε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», με τον Χατζιδάκι στο πιάνο!
Το 1985 ήμουν 25 χρόνων! Ήταν ιστορικές συναυλίες αυτές και
θυμάμαι είχαν γίνει στα Χανιά, στους Φιλίππους, στη Δωδώνη, στη Καβάλα,
στη Κύπρο, δε θυμάμαι που αλλού! Σε μία από αυτές τις συναυλίες, στα
Χανιά, στο τέλος ο κόσμος φώναξε «κι άλλο, κι άλλο» και ανέβηκαν και οι
δυό τους πάνω στη σκηνή. Στο πρώτο μέρος είχε παίξει ο Μάνος και στο
δεύτερο ο Μίκης. Θυμάμαι η εξέδρα ήταν στη μέση και εγώ ήμουν από κάτω,
εκστασιασμένος με τον Μίκη που κουνούσε τα απλωμένα χέρια του. Κάποια
στιγμή ξεκίνησε το τραγούδι ο Μίκης και με φώναξε να ανέβω στη σκηνή
για να πούμε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά». Τότε γνωρίστηκα και με τον
Μίκη...
Η πρώτη σας συνεργασία πραγματοποιήθηκε το 1996 όμως, με το δίσκο «Ασίκικο Πουλάκη» (με ήττα το «Πουλάκη», όπως το επώνυμο της μητέρας του Μίκη Θεοδωράκη).
Ναι, στις συναυλίες του 1985, έπαιζε κιθάρα ο Γιάννης Σπάθας.Τότε αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έπαιζε κάποιους ορχηστρικούς σκοπούς, ασίκικους, στις συναυλίες αυτές. Πέρασαν όμως αρκετά χρόνια, μέχρι το 1996 που κάναμε το «Ασίκικο Πουλάκη», με τον Γιάννη Σπάθα στην ενορχήστρωση, με υπέροχους στίχους του Μιχάλη Γκανά, εμπνεόμενος από τα βιβλία του Μίκη, «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου». Εξαιρετικός δίσκος. Τον Μίκη τον αγαπώ πάρα πολύ. Για εμένα, που γνώρισα και τον Μάνο και τον Μίκη, οι δυο τους είναι ο Διόνυσος και ο Απόλλωνας!
Το 2000 αποτέλεσε ακόμη ένα μεγάλο σταθμό στη καριέρα σας, κυκλοφορώντας ένα -σπάνιο σήμερα- cd single, με δύο τραγούδια: «Τη Ρωμιοσύνη μη τη κλαις» και το «Σαράντα Παραλικάρια». Πως πάρθηκε αυτή η απόφαση;
Μιλάμε σήμερα, το 2012, για μία συνειδητότητα του καλλιτέχνη πάνω στον τόπο του. Αυτός ο δίσκος, όπως και το «όρθιοι» του 2004, είναι «καμπανάκια». Όταν είδα αυτές τις φιέστες στους Ολυμπιακούς Αγώνες είπα «πάμε κατά διαόλου»... Ποιος λαός και ποιο πνεύμα και τρίχες κατσαρές! Το 1999, ένα χρόνο πριν ηχογραφηθεί ο δίσκος, πήγα στον Μίκη. Με έτρωγε χρόνια το Δημοτικό τραγούδι και κάτι άλλο... Η νεότερη ιστορία, ο εμφύλιος, η Δικτατορία, η εποχή του Παναγούλη, δεν έχουν γραφτεί, δε τα ξέρει ο κόσμος. Δυστυχώς και εμείς δε τα γνωρίζουμε όπως θα έπρεπε να τα γνωρίζουμε. Έχουμε «φάει» τέτοια προπαγάνδα! Φτάνουμε λοιπόν στο 1999 που λέω, πρέπει να κάνουμε κάτι για τη παράδοση και ήθελα να έχει αυτή η δουλειά δύο στοιχεία' Το ένα το τραγούδι της παράδοσης («Σαράντα Παλικάρια») και το άλλο το τραγούδι της συνείδησης («Τη Ρωμιοσύνη μη τη κλαις»). Όταν είπα την ιδέα στον Μίκη, μου ζήτησε να το ακούσει. Ηχογραφώ λοιπόν ένα cd και του το πάω. Σηκώνεται ο Μίκης, το βάζει στο cd player και με τον πρώτο ήχο, κοντοστάθηκε, έκατσε εκεί όρθιος και τα άκουσε! Στο τέλος, μου είπε: «Αυτός είναι ο τρόπος για να αφυπνιστεί η νεολαία, από τη μουσική»... Και αυτά τα δύο κομμάτια, με πόσα άλλα βέβαια, δεν έχουν παιχτεί ποτέ στο ραδιόφωνο και η μόνη κριτική που γράφτηκε, ήταν «Τι τό' θελε καλοκαιριάτικα αυτό»! Αυτή ήταν η μόνη κριτική!
Είστε «παιδί» του Μάνου Χατζιδάκι...
Είμαι παιδί του μπαμπά μου και της μαμάς μου! Μουσικά, είμαι παιδί της μουσικής, που είχε τη χαρά να συνεργαστεί με μία μεγάλη «οικογένεια» συνθετών, μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Σπάθας, ένα τεράστιο μουσικό κεφάλαιο. Για μία ολόκληρη δεκαετία, στην αρχή της καριέρας μου, συνεργάστηκα βέβαια με τον Μάνο Χατζιδάκι και έκανα μαζί του οκτώ δίσκους, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κτλ. Ο Μάνος ήταν αστός, αλλά παράλληλα δεν επέτρεψε ποτέ την έννοια της «αυλής», της «γκετοποίησης» της μουσικής. Μάλιστα με τον Μάνο είχαμε και αρκετές κόντρες, σε κοινωνικό επίπεδο, σε θέματα πολιτικής. Ένας άνθρωπος που με ώθησε, εμμέσως, θα έλεγα να ασχοληθώ με τη πολιτική, ήταν ο Μάνος. Από την άλλη, ο Μίκης είναι ένα περιβάλλον που έχει τη πολιτική καθημερινότητα σε τέτοιο βαθμό που δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο.
Αν υποθέσουμε πως αύριο, διεξαγόταν μία συναυλία, η οποία θα σηματοδοτούσε την αρχή της ελληνικής επανάστασης που ονειρευόμαστε. Ποιό τραγούδι θα ερμηνεύατε;
Τι ωραία θα ήταν να πραγματοποιηθεί αυτή η συναυλία... Και μετά θα τα βρίσκαμε με την Ελλάδα! Αν υποθέσουμε πως γίνεται αυτή η συναυλία όμως, θα έλεγα τα «Κάστρα»
(«Κάστρα ψηλά και βουνά/κρατάτε γερά/λυγίζει η ψυχή! Τ' όνειρο ένας καπνός/κι εγώ ένα φως/ταγμένο να σβηστεί!»). Ένα ελληνικότατο τραγούδι που δεν το έχω ακούσει ούτε μία φορά σε αυτά τα ραδιόφωνα. Στο «φω» βάλε όμικρον!
«ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ»
Τι προβλέπετε για το άμεσο μέλλον;
Τρομερές εξεγέρσεις. Θα γίνει κάτι το ανεξέλεγκτο. Θα περάσει χρόνος, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό θα πρέπει να γίνει κάτω από μία μεθόδευση. Θα είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσουν κόμματα και «κόλακες». Προβλέπω φοβερές εντάσεις, λέγοντάς σου ένα πολύ απλό παράδειγμα. Κάποιος θα χρειαστεί να πάρει πετρέλαιο και είναι άνεργος, ή οικογενειάρχης ή συνταξιούχος με περικοπές. Θα πάρει μία φορά πετρέλαιο, την επόμενη δε θα έχει να πάρει. Τι θα κάνει; Θα μαζέψει ξύλα; Θα πάει να κλέψει πετρέλαιο από τον διπλανό; Θα κλέψει πορτοφόλια; Κάτι θα κάνει... Η σκληρή κοινωνία θα είναι στον δρόμο. Αυτό είναι το ανεξέλεγκτο. Γι' αυτό πρέπει να γίνει μεθοδευμένα. Να καταλάβουμε πως απέναντί μας είναι το Πολιτικό Σύστημα, όλοι αυτοί. Είναι τόσο ξεκάθαρο, μη το κάνουμε πολύπλοκο. Ο Παπανδρέου που «κατανοεί» τον συνταξιούχο, αυτή τη στιγμή είναι στο εξωτερικό. Και κάνω και μία πρόταση' Είναι στη φυλακή ο Τσοχατζόπουλος. Προτείνω να τον αφήσουν έξω! Να του τα πάρουν όλα και να τον αφήσουν στο δρόμο. Και το ίδιο να κάνουν και με όλη αυτή τη φατριά, από τον Βενιζέλο, μέχρι τον Παπαντωνίου, τον Σημίτη και όλα αυτά τα τομάρια. Να τους βάλουν μέσα και να τους ξαναβγάλουν στον δρόμο.
Έχετε ένα γιο, τον Ηλία στα 5 και μία κόρη, τη Θεανώ στα 2,5. Πως βλέπετε το μέλλον τους;
Δυστυχώς, όπως προείπα οδηγούμαστε στο να προκύψουν χαμένες γενιές. Εγώ θέλω πάντως να βγάλω το ερώτημα, που θα βρίσκεται το παιδί μου σε 10-15 χρόνια, όταν βγαίνει στην αγορά εργασίας, και να βάλω μέσα μου τη πεποίθηση πως πρέπει κάθε μέρα να κάνω έναν αγώνα. Το μέλλον θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι καλλίτερο. Δεν είναι σίγουρο πως θα ισχύσει τελικά αυτό που προδιαγράφεται.
Ας κλείσουμε με ένα μήνυμα...
Στην εποχή που έχουν προδιαγράψει κάποιοι για εμάς, να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, να τους αποκαλύψουμε τραβώντας τους τη κουρτίνα και να τους αιφνιδιάσουμε. Τα αποκαλυπτήρια που ετοιμάζουν αυτοί για εμάς, να τα κάνουμε εμείς για αυτούς!
*Βιογραφικό, Δισκογραφία και νέα για τον Βασίλη Λέκκα, αναλυτικά στην επίσημη ιστοσελίδα του, http://vasilislekkas.gr .
Συνέντευξη στον Χρήστο Σωτηρόπουλο
ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ - ΣΠΙΘΑ
Ο Μίκης Θεοδωράκης τον αποκάλεσε στο παρελθόν «νεότερο Ζορμπά»! Όχι άδικα, καθώς είναι ένας ερμηνευτής, αγωνιστής με πάθος και μαχητικότητα. Ο λόγος για τον Βασίλη Λέκκα, ο οποίος παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη για λογαριασμό του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών - ΣΠΙΘΑ.
Λίγους μήνες πριν κλείσει τα 52 χρόνια ζωής (γεννημένος 13/10/1960,
στις Σέρρες), ο Βασίλης Λέκκας, ερμηνευτής των «Ασίκιο πουλάκι», «Η
μπαλάντα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων», «Τι είναι αυτό που σε
φοβίζει», μας μίλησε σχολιάζοντας την Ελλάδα του Μνημονίου, τη πολιτική
κατάσταση, τις προβλέψεις του για το μέλλον και φυσικά τη μουσική σε
μία «Αντάρτισσα» χώρα...Ο «ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ» ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΛΕΚΚΑ
Κε Λέκκα, είστε ο πρώτος καλλιτέχνης που παραχωρεί συνέντευξη στο Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών - Σπίθα, ενώ ο τελευταίος σας δίσκος το 2007, είχε τίτλο «Σπινθήρας»!
Είναι πράγματι περίεργη σύμπτωση. Επίσης συμβολικός ωστόσο, είναι και ο τίτλος του προηγούμενης δισκογραφικής μου δουλειάς, το 2004, «Όρθιοι»!
Βρισκόμαστε πλέον στον 3ο χρόνο Μνημονίου στη χώρα μας. Τα πάντα έχουν έρθει πάνω-κάτω, σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό επίπεδο...
Κοίταξε. Η αντίδραση σε αυτό δεν έγινε σωστά. Ούτε ο κόσμος αντιλήφθηκε, κι ακόμη δεν αντιλαμβάνεται, τον τρόπο που θέλουν να μας οδηγήσουν σε αφανισμό, σε μείωση το πληθυσμού! Το έχω πει από τη πρώτη στιγμή. Απλά δεν έχουμε βρει τον τρόπο να αντιδράσουμε. Είναι σα να τσιμπιέται ο κόσμος να καταλάβει, αν αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια.
Αφανισμός Πλυθησμού! Πως το εντοπίζετε αυτό; Ποιός το κάνει και γιατί;
Μιλάμε για 3,000 αυτοκτονίες συνανθρώπων μας μέχρι τώρα. Τι άλλο θες; Κάνει κανείς κάτι γι' αυτό; Ενδιαφέρεται κανείς; Αυτός ο αφανισμός, με τον τρόπο που γίνεται, συμφέρει απόλυτα αυτούς που οδηγούν τα πράγματα σε αδιέξοδο. Γίνεται λοιπόν η απόλυτη εφαρμογή αυτού που φωνάζουμε τόσο καιρό και που είχε πει και ο Κίσινγκερ: «ο ελληνικός λαός δεν υποδουλώνεται ούτε με όπλα. Είναι ανυπάκουος, ανυπότακτος, άτακτος. Πρέπει να του αφαιρέσεις τον πολιτισμό του, τα ήθη και τα έθιμά του. Και σιγά-σιγά, να πέσει σαν ώριμο φρούτο». Αυτό ακριβώς γίνεται εδώ και τόσα χρόνια με την επίθεση αυτή σε πολιτικό επίπεδο και με τις υπογραφές των δικών μας πολιτικών έφερε αυτό το επακόλουθο.
Είναι στόχος η Ελλάδα πιστεύετε ή απλώς αποτελεί το «πειραματόζωο» σε μία επίθεση με στόχο τις ευρωπαϊκές χώρες;
Δε με ενδιαφέρει αν είναι στόχος η Ελλάδα, η Γερμανία ή η Ιταλία. Εννοώ πως γενικά το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα! Ο κάθε τόπος έχει τη δική του ιστορία και με τον δικό του τρόπο πρέπει να αντιδράσει. Όμως φαντάζομαι, πως όλοι λαοί πλέον έχουν κάτι κοινό, κοινά προβλήματα που τους συνδέουν, για να μπορέσουν να αποφασίσουν και μία κοινή «γραμμή». Επανέρχομαι στον τόπο μας όμως και θα αναφέρω ξανά το σχέδιο του αφανισμού, με τη λογική του ότι είναι τόσο μεγάλα τα οικονομικά συμφέροντα, που «αξίζει» να θυσιαστούν κάποια εκατομμύρια Ελλήνων για το Κεφάλαιο! Είτε είναι νέοι, είτε είναι παιδιά ή συνταξιούχοι... Το βλέπουμε μπροστά μας.
Και το «ξεπούλημα»...
Σαφώς και το ξεπούλημα μίας χώρας είναι μέρος του σχεδίου. Και εδώ έρχεται το Μνημόνιο σαν μέσο ξεπουλήματος!
Πως αφήνουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως;
Είναι τέτοια η μέθοδος, η «μαεστρία» που το κάνουν, έχοντας εδώ και τους δικούς τους εγκάθετους πολιτικούς στη Βουλή. Αυτή είναι η τακτική των δύο κομμάτων που κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια και που στην ουσία δεν είναι δύο, αλλά ένα κόμμα! Έχουν καταφέρει με τον Α ή Β τρόπο να έρχονται στην εξουσία και να παίζουν το παιχνίδι αυτών που τους στηρίζουν από πίσω. Φανταστείτε πως αυτή τη στιγμή, μία μειοψηφία κυβερνά τον τόπο. Αυτή η μειοψηφία ήταν πλειοψηφία πριν από μερικά χρόνια και έφτασε σε αυτή τη κατάσταση αυτόν τον τόπο. Όλα αυτά τα πρόσωπα, τα οποία συναλλάσονται στην εξουσία, είναι πρόσωπα μίας «παρέας» η οποία δεν έχει σχέση με αυτόν τον τόπο. Είναι οι ίδιες οικογένειες εδώ και τόσες δεκαετίες.
Υπάρχει δική μας ευθύνη σε αυτό;
Υπάρχει πολύ μεγάλη ευθύνη, ιδιαίτερα στην εποχή μας, στο επίπεδο των νέων ανθρώπων. Σε τι βαθμό να δώσω ευθύνη στον συνταξιούχο εργάτη, που τη προπαγάνδα τη τρώει από τη πρώτη στιγμή με το κουτάλι; Που νομίζει πως το μόνο όπλο πλέον για να αντιδράσεις είναι να ψηφίσεις. Όμως είναι τόσο διαστρεβλομένη η διαδικασία των εκλογών, με τους εκλογικούς νόμους των μπόνους 50 εδρών, τις φατριές και τα ξεπουλήματα...
«Ο ΜΙΚΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΗ ΣΠΙΘΑ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ. ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΙ»
Τον Δεκέμβριο του 2010, ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την
ίδρυση του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών και με τον Γιώργο Κασιμάτη,
αποκάλυψε πρώτος το αδιέξοδο και τη πραγματική χρησιμότητα των
Μνημονίων και των πολιτικών καταστάσεων που θα ακολουθούσαν. Αυτή τη
κίνηση, πως την υποδεχθήκατε εσείς;Το ότι ο Μίκης βγήκε σε αυτή τη περίοδο μπροστά, δε μου κάνει καθόλου εντύπωση. Το θεωρούσα αναμενόμενο, όπως το έκανε στο παρελθόν σε πολλές περιπτώσεις.. Και με την υπόθεση του Οτσαλάν, και με τα Ίμια, με τη Σερβία και πάντα.
Ένα Κίνημα σαν τη ΣΠΙΘΑ στην εποχή μας, προβλέπω πως θα γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα. Οι καταστάσεις οδηγούν τον κόσμο να διαβάζει και να παρακολουθεί πράγματα. Και σε αυτό κάποιοι είναι μπροστάρηδες, όπως ο Μίκης που δεν αφήνει τη Σπίθα να σβήσει. Δεν το κάνει τυχαία αυτό ο Μίκης. Είμαι σίγουρος πως ο Μίκης δεν περιμένει από τη μία στιγμή στην άλλη να αλλάξουν τα πράγματα. Είμαι σίγουρος γι΄ αυτό. Και γνωρίζει πως όταν «φύγει», θα «φύγει» ξέρωντας ακριβώς τι έχει κάνει. Έχει σπείρει τον σπόρο... Απομένει να το διαχειριστούμε σωστά οι επόμενες γενιές. Και αυτό είναι σαν τη μουσική μας' Πρέπει να βλέπουμε λίγο πίσω, για να προχωρήσουμε μπροστά. Αλλιώς πιανόμαστε κορόιδα μόνοι μας.
Στον Μίκη μπορούν να να προσάψουν χίλια δύο πράγματα Εδώ έγινε κάποια στιγμή, κατά κάποιον τρόπο, ο «γκουρού» της ελληνικής πολιτικής, με την έννοια ότι όλοι έτρεχαν στον Μίκη για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αυτό το γεγονός δε τιμήθηκε ποτέ. Τιμάνε βέβαια έναν Παπούλια, ο οποίος κάνει αυτό που κάνει! Τι να πω... Να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μίκης; Δε πιστεύω θα το ήθελε κι ο ίδιος!
Δημοσιεύματα αναφέρουν πως του έκανε τέτοια πρόταση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
Ναι, αλλά ο Μίκης, την «έκανε» όμως!
«ΕΙΝΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ!»
Αναφέρεστε στους πολιτικούς που κυβερνούσαν τόσο καιρό, σαν «προδότες»...
Εθνοπροδότες, ξεπουλημένοι και με υπογραφή. Σαφέστατα, δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω. Το είπα και το 2010, τον Οκτώβριο, όταν έκανα και μία προσωπική πορεία διαμαρτυρίας από τον Μαραθώνα προς την Ακρόπολη, μόνος μου, κρατώντας ένα πανό και καλούσα τον κόσμο να κατέβει στην Ακρόπολη. Αυτό αποσιωπήθηκε! Υπάρχουν αναρτήσεις στο ίντερνετ και όσοι το ξέρουν! Κανένα κανάλι δεν ασχολήθηκε, καθώς τότε ήταν νωρίς και δεν έπρεπε να αφήσουν τον κόσμο να πάρει χαμπάρι! Μετά από 5-6 μήνες ξεκίνησαν και οι ιστορίες με τους Αγανακτισμένους στη πλατεία Συντάγματος.
Τη Κίνηση των Αγανακτισμένων πως τη κρίνετε;
Δεν είναι θέμα κριτικής και σωστού η λάθους. Ο καθένας το κάνει με το δικό του τρόπο. Η παρόρμηση βέβαια έχει κάποιο θετικό στοιχείο. Από εκεί και πέρα όμως, ήταν αναμενόμενο πως τη διαχείρηση όλου αυτού, θα την εκμεταλλευτούν κάποιοι και θα τους αποπροσανατολίσουν. Ήταν κυρίως μία κίνηση συναισθηματική και χωρίς έλεγχο. Δε γίνεται μαζική εξέγερση ή επανάσταση χωρίς Ηγεσία! Και αυτό ήταν το επόμενο βήμα μίας τέτοιας «επανάστασης», το οποίο το προλάβανε! Είδαμε όλοι πόσο τρομερές είναι στις μέρες μας οι δυνάμεις καταστολής, οι κόντρες και το κυνήγι. Απίστευτα δακρυγόνα που πέσανε στην Αθήνα και στην Επαρχία. Αυτό πρέπει να μας γίνει μάθημα όμως και να συνειδητοποιήσουμε πως η μαζικότητα δεν σημαίνει βγαίνουμε ανεξέλεγκτα να βρεθούμε στη πλατεία χωρίς στόχο. Καταλάβαμε βέβαια και γιατί διαλύθηκε αυτό το λεγόμενο Κίνημα, αφού ανάμεσά στους Αγανακτισμένους βρέθηκαν από τη πρώτη στιγμή προβοκάτορες.
Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 2011. Το καλοκαίρι του 2012 όμως...
Φέτος, υπήρξε το πρόσχημα των εκλογών, που ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2011 και τις συνεχείς αναβολές μέχρι τις δύο αναμετρήσεις τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Μιλάμε για ένα τεράστιο διάστημα, που άφησε στον κόσμο την αίσθηση της αναμονής. Ήθελαν να το τραβήξουν όσο πιο πολύ γίνεται, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο.
Εκλογές έγιναν όμως και το αποτέλεσμα είναι ξανά στην εξουσία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτό το διάστημα προεκλογικά λοιπόν, αυτά τα δύο κόμματα έφεραν τα πράγματα εκεί που ήθελαν. Σε ότι αφορά το αποτέλεσμα, θα αναφερθώ και σε ένα μεγάλο κομμάτι του πλυθησμού μας, που μέχρι τώρα, έχει μάθει τη νοοτροπία του ότι έχω κάτι να περάσω την ημέρα και μου είναι αρκετό, συγκριτικά με προβλήματα που έχουν κάποιοι άλλοι που δεν έχουν τίποτα. Αυτό επηρεάζει κυρίως τις μεταπολεμικές γενιές, που έχουν ζήσει εφιάλτες της κατοχής και του πολέμου, που συμβιβάζονται πιο εύκολα και πέφτουν στη παγίδα να ξαναψηφίσουν τα ίδια. Γι' αυτό και θα αναφέρω, χαριτολογώντας, ένα σύνθημα που βγήκε πριν τις εκλογές «κλειδώστε γέρους και γριές στο σπίτι να μη ψηφίσουν»!
Υπάρχει και η αποχή του 37%
Τεράστια η αποχή. Αυτό όμως αφορά το νεότερο κόσμο. Η μετάβαση μίας κοινής αντίληψης για τα πράγματα στις επόμενες γενιές, προϋποθέτει θυσίες κάποιων γενεών! Μπήκαμε ήδη σε μία εποχή θυσιών κάποιων γενεών. Κάποιες γενιές θα χάσουν πολλά, απ' όσα δεν όφειλαν, για να φτάσουμε σε μία κοινή κατανόηση πως ό,τι προϋπήρχε στο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε εδώ δε μας αξίζει και δε μας αφορά, για να χτίσουμε μία Κοινωνία που δε θα ξαναδεί μπροστά της αυτό το πρότυπο.
Αυτό όμως προϋποθέτει αρκετές 10ετίες!
Βεβαίως. Έχουμε τελειώσει με τη λογική του ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη! Υπάρχει μόνο μία περίπτωση να αλλάξει αυτό, αν ταυτόχρονα πάρουμε όλοι ένα «χάπι» και αντιδράσουμε κατεβάζοντας τα «ρολλά» στα πρόσωπα που βρίσκονται στην εξουσία, αποκλείοντάς τους δια παντός. Καταδικάζοντάς τους. Μέχρι στιγμής δεν έγινε αυτό μαζικά, ούτε στις εκλογές. Εννοώ, δεν έγινε με τη λογική της καταδίκης, της απομόνωσης, του δικαστηρίου! Δε μπορεί να γίνει, διότι αν φτάσει ο κόσμος στο σημείο να πάρει κεφάλια, υπάρχει ο φόβος αυτό να γίνει άναρχα. Ενώ, με ένα τρόπο όπου κάποιος θα ηγηθεί, μπορεί να επιτευχθεί κάτι. Αλλά κάτι τέτοιο δε το βλέπω...
Αυτός ο «κάποιος» υπάρχει;
Δεν υπάρχει. Αλλά πιστεύω θα αναδυθεί μέσα από τις καταστάσεις που βιώνουμε. Ίσως να μην είναι ένα πρόσωπο, αλλά πολλά. Ίσως είναι μία κοινή λογική, μία τέτοια ωριμότητα που να μην επιτρέψει τίποτα από εδώ και πέρα. Δυστυχώς όμως, στη παρούσα φάση, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Θα ήθελα μία εξέγερση, αλλά όχι ανεξέλεγκτη.
Πως λοιπόν φαντάζεστε μία εξέγερση; Ξεκινώντας από ένα Κόμμα, από ένα Κίνημα...
Πάνω σε αυτό υπάρχουν παραδείγματα. Ένα από αυτά που με έχει συγκλονίσει, είναι η στάση του Γκάντι, απέναντι στους αποικιοκράτες. Σηκώθηκαν και έφυγαν! Αν ο κόσμος αποφασίσει αύριο να κλειδώσει τα πάντα και με το γεγονός πως πρέπει να διεκδικήσει πράγματα τα οποία του οφείλουν, κανείς δεν έχει τη δύναμη να τον καταδυναστεύσει.
Πως μπορεί να γίνει αυτό όμως;
Δυστυχώς, αυτό δεν το ξέρω. Το ψάχνω συνεχώς μέσα μου, αλλά ακόμη δε το έχω βρει. Μέχρι τώρα απλά το θέτω, το τοποθετώ. Αυτό πηγάζει βέβαια και από τα όσα βιώνουμε εδώ και καιρό. Μου αναδύεται σαν ερωτηματικό, αν μπορεί να γίνει έτσι, αλλά δε το βλέπω και μπροστά μου. Ζούμε όμως ένα χειμωνιάτικο καλοκαίρι. Με εκφοβισμούς, με απειλές, τις αυτοκτονίες. Αν συμβαίνουν αυτά το καλοκαίρι, τότε τον χειμώνα οι αυτοκτονίες θα τριπλασιαστούν! Μέσα σε αυτό το κλίμα, αγγίζοντας όλο και περισσότερο τα όριά της επιβίωσης, πως αυτός ο λαός θα βρει τη δύναμη κάποια στιγμή να πει στοπ! Δαμόκλειος Σπάθη! Δε πάει άλλο. Για να προστατευτεί σαν λαός, σαν χώρα και κυρίως να προστατεύσει τις γενιές που έρχονται. Και δεν αναφέρομαι στην ανύπαρκτη ελληνική Παιδεία. Είναι σίγουρο όμως, πως κανείς από αυτούς που βάζουν τις υπογραφές τους σε όλο αυτό, δε νοιάζεται για την ελληνικη οικογένεια.
Ποιά η ευθύνη της Αντιπολίτευσης στην ελληνική βουλή. Υπάρχουν Αριστερά κόμματα στη βουλή και πλέον υπάρχουν και νέα κόμματα...
Υπάρχει Αντιπολίτευση. Και αναφέρομαι στο ποσοστό της Αντιπολίτευσης που δε ξεπερνά το 10%. Το 10% σήμερα, λετουργεί απέναντι στην ελληνική Κοινωνία ως ένα αποτυχημένο μοντέλο, καθώς το επιτυχημένο και αποτυχημένο στις ημέρες μας, είναι τηλεοπτικού στυλ! Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πως το τηλεοπτικό μοντέλο του «επιτυχημένου» δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα. Νομίζουμε πως επιτυχημένος είναι αυτός που έχει Μερσεντές και ο άλλος με το Φίατ είναι αποτυχημένος. Αυτή είναι και η ευθύνη του Νεοέλληνα που πρέπει να καταλάβει πως αυτά δεν είναι συγκρίσιμα μέτρα. Αυτή η λογική πρέπει να ανατραπεί.
Και με αυτό επανερχόμαστε στο θέμα της Παιδείας το οποίο στη χώρα μας όσο πάει και χειροτερεύει. Ανικανότητα ή Σκοπιμότητα;
Ναι. Σαφώς αυτοί που μας κυβερνούν κρίνονται και ως Ανίκανοι σε μεγάλο βαθμό. Αλλά υπάρχει και το θέμα της εμπορευματοποίησης της Παιδείας εδώ και χρόνια, ξεκινώντας από το Νηπιαγωγείο και συνεχίζοντας προς το απαξιωμένο Δημοτικό και πάει λέγοντας. Κινούνται πλέον πολλά χρήματα και σε αυτή την υπόθεση βάζουν την υπογραφή τους οι πολιτικοί. Δε βάζουν ένα όριο. Να κερδίσει κάποιος από αυτό; Να κερδίσει. Αλλά να μη σου πιεί το αίμα! Και να έρθει σε μία αντιστοιχία κοινωνική. Όπως όταν ένας γονιός δουλεύει και το παιδί σχολά πιο νωρίς και δεν έχει που να το αφήσει! Δηλαδή, δεν υπάρχει καμία συνοχή... Και μιλάω γενικά, όχι μόνο στο σχολείο. Και στην εργασία. Δουλεύει κάποιος 10-15 ώρες την ήμερα, με τους μισθούς που ξέρουμε και πρέπει να γυρίσει να κοιτάξει την οικογένειά του, να βρει λίγο χρόνο για τον εαυτό του, να πέσει να κοιμηθεί και να σηκωθεί την επόμενη ημέρα να πάει στη δουλειά του. Κανονικά θα πρέπει να σηκώνεται ξεκούραστος και «φρέσκος» για να πάει στη δουλειά του και να αποδώσει και καλλίτερα! Πως θα γίνει αυτό όμως; Προς αυτό το μοντέλο ζωής θα πρέπει να λειτουργήσει ένα Σύστημα. Πιο διεστραμμένο ον έχει βάλει τις σημερινές λογικές στη ζωή μας. Κοινωνικός ιστός διαλλυμένος, συνταξιούχοι με πετσοκομμένες συντάξεις που ντρέπονται να πάρουν ένα δώρο στας εγγονάκια τους τις γιορτές, άνεργοι γονείς, παιδιά των 25 χρόνων. Και πάνε μετά αυτά τα ξεπουλημένα τομάρια και υπογράφουν συμβάσεις για ποιόν; Για τον απένατι Γιάπη με τη γραβάτα που παριστάνει τον ωραίο! Μιλάμε για Ελλάδα λοιπόν;
Στις τελευταίες εκλογές, ο μεγάλος νικητής ήταν ένα κόμμα από το χώρο της Αριστεράς, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που αναδύχθηκε δεύτερος, ενώ έχουμε και δύο νέα κόμματα στη Βουλή, τους «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ» και τη ΔΗΜ.ΑΡ.
Οι μάσκες για τη ΔΗΜ.ΑΡ., το αυτοαποκαλούμενο αριστερό κόμμα, έπεσαν τη στιγμή που συμμετέχει στη Κυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Σε ότι αφορά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και στους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, δε πιστεύω πως και οι δύο βρίσκονται στη λογική μίας λαϊκής συσπείρωσης, μίας οπτικής με πρωτεύοντα τον ρόλο του λαού. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, τους αφορά το κομμάτι της «πίτας»! Είμαι πολύ ξεκάθαρος σε αυτό.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ωστόσο, βρέθηκε να έχει ποσοστό 27%, ενώ πριν από δυόμισι χρόνια βρισκόταν κοντά στο 5%!
Κοίταξε, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μετακινηθεί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού σε κάποιο κόμμα. Έχουμε όμως αρκετές εμπειρίες μεταπολιτευτικά. Και ο Αλέξης Τσίπρας που είναι αρκετά νέος, πρέπει να είναι απόλυτα ανατρεπτικός. Να μη προκαλεί αναφορές σε τακτικές και πρόσωπα του παρελθόντος. Επίσης, σέβομαι πολύ τον Μανώλη Γλέζο, την ιστορία του και τη προσπάθεια που κάνει τόσα χρόνια για τις γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά δε ξέρω αν πραγματικά βρίσκει στήριξη στην ιδεολογία του, από όλους τους χώρους της Αριστεράς που βρίσκονται ως συνιστώσες στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πιστεύω λοιπόν πως χρειάζεται ανατροπή και ρήξη, αλλά η λογική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δε βλέπω να βρίσκεται σε αυτά. Εξ ου και η ψήφος του κόσμου που είναι αποτέλεσμα ενός αστραπιαίου, παρορμητικού «μπαμ» και όχι μίας περιόδου κατακτήσεων από αυτό το κόμμα. Εγώ δεν αισθάνομαι πως έχει παγιωθεί στη συνείδηση του κόσμου η σχέση του με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και βλέπω επίσης, μετά τις εκλογές, μία αδράνεια στις αντιδράσεις του. Και το παραλληλίζω με το διάστημα πριν τις εκλογές και μέχρι τις εκλογές και διακρίνω μία συνοχή. Σα να μη θέλουν κάποιοι να φτάσουμε σε αδιέξοδα.
Εσείς είχατε πολιτευτεί με το ΚΚΕ το 2007, θέτοντας υποψηφιότητα για βουλευτής στη Β' Αθηνών. Την εποχή που διανύουμε, μέσα σε μία τόσο βαθιά κρίση, θα περίμενε κανείς το λαϊκό κόμμα, το εργατικό κόμμα να σαρώνει και να ανεβάζει τα ποσοστά του. Αντιθέτως όμως, στη τελευταία εκλογική αναμέτρηση, έφτασε στα χαμηλότερα νούμερα των τελευταίων 10ετιών με 4,5%!
Το ΚΚΕ έχει κάνει και ακόμα κάνει λάθη. Στηρίζεται σε μία ιδεολογία που δεν βρίσκει εφαρμογή στη καθημερινότητά μας. Αν έβρισκε εφαρμογή, θα ήταν πιο ισχυρό και το μήνυμα και η συνειδητότητα. Το άλλο, το απόστημα του καπιταλισμού, έχει εξαπλωθεί παντού! Δεν έχεις τρόπο να αναπνεύσεις. Οπότε σου μένει να περιμένεις. Σε ότι αφορά στη ρήξη και την ανατροπή, το ΚΚΕ έχει τον ρόλο του, στο βαθμό που μπορεί.
Πολλοί κατηγόρησαν το ΚΚΕ βέβαια πως δεν έκανε αυτό που έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Να βγει δηλαδή και να πει ότι θέλει να κυβερνήσει. Βλέπουμε όμως ένα λαό που «τσιμπάει» εύκολα στις εκλογές. Δηλάδή, πρέπει να το πει ένα κόμμα ότι θέλει να κυβερνήσει για να το ψηφίσεις; Είμαστε μία Κοινωνία που έχει μεγαλώσει με τη τηλεόραση. Αυτή ακούμε! Η κριτική που γίνεται από τους δημοσιογράφους είναι στυλ λαϊφστάιλ! Βγαίνουν και μιλάνε για το αν ντύνεται καλά η Παπαρήγα ή ο Τσίπρας ή ο Παπανδρέου και αν η Γκερέκου είχε ωραίο φόρεμα! Όταν η καθημερινότητά μας είναι «πρωίνός καφές», την ώρα που σου παίρνουν το χαλί κάτω από τα πόδια, λίγοι μπορούν να κρατηθούν στη λογική. Εγώ προσωπικά δε περιμένω να ψηθώ από κάποιος ανθρώπους που θα μου πουν «πάμε στην εξουσία, παίρνουμε την εξουσία» κτλ. Μου θυμίζει Παπανδρέου πάλι! Πρέπει να κάνουμε αρκετές αναγνώσεις σε ότι μας λένε.
Στη Βουλή μπήκε και η Χρυσή Αυγή...
Το θεωρώ φυσικό επακόλουθο. Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής εξάλλου δεν γνωρίζουν όλοι τι είναι η Χρυσή Αυγή.
Δεν το έμαθαν ούτε στον μήνα που μεσολάβησε των δύο εκλογικών αναμετρήσεων;
Όχι δεν το έμαθαν. Και ποιός σου είπε πως επετράπη από αυτό το Σύστημα να μάθει κανείς τι είναι η Χρυσή Αυγή; Αν υπήρχε καμία λογική πνευματικής διαχείρισης και Παιδείας, θα είχαμε μάθει πολύ περισσότερα πράγματα και ίσως η ίδια η Χρυσή Αυγή να μην ήταν τέτοιου είδους φαινόμενο. Ίσως να είχε όντως μία πατριωτική τάση, χωρίς να φτάνει στο επίπεδο του ρατσισμού. Ο ρατσισμός είναι γέννημα του καπιταλισμού. Για παράδειγμα, βλέπεις ένα καράβι, όπου δουλεύουν 20 άτομα, το καθένα διαφορετικής εθνότητας και χρώματος. Υπάρχει περίπτωση εκεί να βρεις ρατσισμό; Όχι, γιατί έχουν κοινή πορεία και κοινό συμφέρον στο να βγάλουν το ψωμί τους. Αν κυριαρχούσε ο καπιταλισμός σε ένα τέτοιο καράβι, θα έτρωγε ο ένας τον άλλον! Εδώ κυριαρχούν τα φαινόμενα αυτά, διότι πρέπει να υπάρχουν. Διαίρει και βασίλευε εν ολίγοις... Βάλε τους ρατσιστές από εδώ, τους άλλους από εκεί, τους άστεγους από εδώ, τους αναρχικούς από εκεί... Οι αναρχικοί από την άλλη' Υπάρχει μία τεράστια παρεξήγηση για τους αναρχικούς στην Ελλάδα που το θεωρούμε συνώνυμο του «αλήτη». Πόσα χρόνια θα περάσουν για να εκλείψουν αυτά;
Θα εκλείψουν ποτέ όμως;
Κοίτα, είμαστε και μία γενιά που ανοίγουμε μία νέα σελίδα στον παγκόσμιο χώρο. Μπορούμε να δούμε! Αν δε μπορέσουμε να το κάνουμε και τώρα, καλλίτερα να πάμε να πνιγούμε μόνοι μας, πριν μας πνίξουν αυτοί!
«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΦΩΣ! ΕΜΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΜΙΖΕΡΕΨΑΜΕ;»
Να περάσουμε και λίγο στα δικά σας «χωράφια», τον καλλιτεχνικό χώρο. Ποιός είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών σε περιόδους μεγάλων κρίσεων. Συγκεκριμένα, ποιος είναι στην Ελλάδα και ποιος θα έπρεπε να είναι...
Το θέμα είναι πως μέσα από ένα ρόλο που έχουμε, μπορούμε να περάσουμε περισσότερα μηνύματα από κάποιον άλλον άνθρωπο που ίσως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Ταυτόχρονα όμως, στον καλλιτέχνη έχει δημιουργηθεί ένα δεύτερο πλάνο που λέγεται «καριέρα»! Στο δεύτερο πλάνο, ο καλλιτέχνης μπορεί να «παίξει» σε πολλά επίπεδα, σε εμπορικό, αναγνωρισημότητας κτλ. Και ένα τελευταίο, είναι η επιρροή του καλλιτέχνη, το πόσο χρήσιμο είναι αυτό που κάνει για να επηρεάσει την κοινωνία, αν πραγματικά έχει λόγο να το κάνει. Αυτό το τελευταίο σιγά-σιγά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και χωρίς να το αντιληφθεί ο καλλιτέχνης, έχει φύγει από αυτόν τον ρόλο. Τώρα θα μου πεις: «και ποιος έθεσε τον καλλιτέχνη για ...κοινωνική χρήση!». Όχι δεν είναι αυτό. Αλλά σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν το λαό, έχει λειτουργήσει όλα αυτά τα χρόνια και αποτελεί παράδειγμα η συμβολή της τέχνης.
Σαν Έλληνας καλλιτέχνης, αισθάνεστε ιδιαίτερη «βαρύτητα». Αισθάνεστε πως κουβαλάτε κάτι πιο βαρύ...
Ναι, ο τόπος μου με «μπολιάζει»! Είναι μία «Αντάρτισσα» χώρα αυτή! Το τραγούδι της έπαιξε τεράστιο ρόλο. Είμαστε λαός που βγαίνει να διαδηλώσει και τραγουδά τους ποιητές του! Την επόμενη στιγμή όμως, αυτούς τους ποιητές δεν τους ακούει πουθενά, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε στη τηλεόραση, ούτε στις εκδηλώσεις! Όταν λοιπόν βγαίνεις να κάνεις μία τέτοια αντίσταση, την επόμενη ακριβώς στιγμή βγαίνουν κάποιοι να σου μειώσουν αυτό το πράγμα. Σε πλακώνουν στα τσιφτετελοειδή, ατάκτως ερριμμένα, μία χάβρα ήχων και χάνεις την ταυτότητά σου! Ξέρεις τι μαγκιά, τι τέχνη θέλει αυτό το πράγμα για να το αποφύγεις και να μη χάσεις τον προσανατολισμό σου; Από ένα σημείο και μετά δηλαδή, μπαίνει και το ζητούμενο της επιβίωσης για τους καλλιτέχνες. Θέλω να πιστεύω πάντως, πως οι επόμενες γενιές, όχι μόνο των καλλιτεχνών, όλων των παιδιών μας, να μην αφήσουν σε δεύτερη μοίρα το κομμάτι της συνείδησης, το κομμάτι που σε ενώνει με αυτόν τον τόπο. Ό,τι χάσαμε, πρέπει να κοιτάξουμε πίσω και να το επανακτήσουμε. Ξέρεις γιατί υπήρξαν σημαντικές οι προηγούμενες γενιές, χωρίς να αποκλείω και τώρα κάποιους. Είναι λοιπόν, γιατί παρέλαβαν, ή γύρισαν πίσω και πήραν, τη σκυτάλη από το παρελθόν. Δεν την άφησαν, δε τη σνόμπαραν! Πλέον είμαστε ανιστόριτοι και ιδιαίτερα σε μουσικό επίπεδο. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Για παράδειγμα υπάρχει το Δημοτικό τραγούδι, τα μουσικά ιδιώματα, από τη Κρήτη ως τη Θράκη και από τα Δωδεκάνησα ως τη Ρούμελη. Κάποια στιγμή, αναδύθηκε το λαϊκό τραγούδι με τους ρεμπέτες, 4-5 μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές, γιγαντώθηκε μέσα και από το ραδιόφωνο και άφησε το Δημοτικό τραγούδι σε δεύτερη μοίρα. Όλα αυτά όμως, αποτελούν μία αλυσίδα ενός κώδικα επικοινωνίας που τα δένει μεταξύ τους. Όλα αυτά τα αγαπήσαμε, διότι μέσα σε κάθετί καινούργιο, σε κάθε νέα εκτέλεση, βρίσκαμε κάτι το παλιό! Τώρα αυτό κόπηκε! Πλέον, η νέα γενιά, επικοινωνεί κατά 80% με αγγλική ή αμερικάνικη συνείδηση!
Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος κ.α., επηρεάστηκαν από το Δημοτικό τραγούδι, «πάτησαν» πάνω του...
Ακριβώς! Ο πολιτισμός μας είναι πολύ ιδιαίτερος. Είναι «φωτεινός». Όσους ανέφερες και άλλοι πολλοί, έχουν «πάρει» από τους προηγούμενους. Έχουν μιλήσει με τον τρόπο που πρέπει να στηρίξουν τη λαϊκή μας παράδοση, το Δημοτικό μας τραγούδι. Αυτό δε σημαίνει πως έγραφαν μουσική, όπως γράφοταν η μουσική τη δεκαετία του '30. Ο Μίκης όταν γράφει μουσική, είναι Ανάταση! Όταν ακούς την Ηπειρώτική μουσική νιώθεις κάτι! Η μουσική μας έχει «φως»! Εμείς γιατί τη μιζερέψαμε, γιατί αποπροσανατολιστήκαμε και πήραμε άλλα; Να πάρεις και άλλα, αλλά όχι να απορρίψεις τα δικά σου!
Αυτό οφείλεται σε ένα φαινόμενο παγκοσμιοποίησης που ήρθε φυσιολογικά, ή επιβλήθηκε από κάποιους;
Με το να κρατάς έναν λαό αγράμματο, ανώριμο, εξαρτημένο, μπορείς να του αποσπάσεις τη ταυτότητα. Και έπειτα, του δίνεις εσύ όποια ταυτότητα θέλεις! Αυτό γίνεται τώρα. Έχει ξεκινήσει και νομίζω πως έχει τελειώσει!
ΟΤΑΝ Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ 25ΧΡΟΝΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΕΚΚΑ...
Να έρθουμε λίγο και σε εσάς και να σας γυρίσω 27 χρόνια πριν, το 1985, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης, στη μεγάλη αυτή σύμπραξη με τον Μάνο Χατζιδάκι και τις συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, σας κάλεσε πάνω στη σκηνή, να τραγουδήσετε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», με τον Χατζιδάκι στο πιάνο!
Το 1985 ήμουν 25 χρόνων! Ήταν ιστορικές συναυλίες αυτές και
θυμάμαι είχαν γίνει στα Χανιά, στους Φιλίππους, στη Δωδώνη, στη Καβάλα,
στη Κύπρο, δε θυμάμαι που αλλού! Σε μία από αυτές τις συναυλίες, στα
Χανιά, στο τέλος ο κόσμος φώναξε «κι άλλο, κι άλλο» και ανέβηκαν και οι
δυό τους πάνω στη σκηνή. Στο πρώτο μέρος είχε παίξει ο Μάνος και στο
δεύτερο ο Μίκης. Θυμάμαι η εξέδρα ήταν στη μέση και εγώ ήμουν από κάτω,
εκστασιασμένος με τον Μίκη που κουνούσε τα απλωμένα χέρια του. Κάποια
στιγμή ξεκίνησε το τραγούδι ο Μίκης και με φώναξε να ανέβω στη σκηνή
για να πούμε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά». Τότε γνωρίστηκα και με τον
Μίκη...Η πρώτη σας συνεργασία πραγματοποιήθηκε το 1996 όμως, με το δίσκο «Ασίκικο Πουλάκη» (με ήττα το «Πουλάκη», όπως το επώνυμο της μητέρας του Μίκη Θεοδωράκη).
Ναι, στις συναυλίες του 1985, έπαιζε κιθάρα ο Γιάννης Σπάθας.Τότε αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έπαιζε κάποιους ορχηστρικούς σκοπούς, ασίκικους, στις συναυλίες αυτές. Πέρασαν όμως αρκετά χρόνια, μέχρι το 1996 που κάναμε το «Ασίκικο Πουλάκη», με τον Γιάννη Σπάθα στην ενορχήστρωση, με υπέροχους στίχους του Μιχάλη Γκανά, εμπνεόμενος από τα βιβλία του Μίκη, «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου». Εξαιρετικός δίσκος. Τον Μίκη τον αγαπώ πάρα πολύ. Για εμένα, που γνώρισα και τον Μάνο και τον Μίκη, οι δυο τους είναι ο Διόνυσος και ο Απόλλωνας!
Το 2000 αποτέλεσε ακόμη ένα μεγάλο σταθμό στη καριέρα σας, κυκλοφορώντας ένα -σπάνιο σήμερα- cd single, με δύο τραγούδια: «Τη Ρωμιοσύνη μη τη κλαις» και το «Σαράντα Παραλικάρια». Πως πάρθηκε αυτή η απόφαση;
Μιλάμε σήμερα, το 2012, για μία συνειδητότητα του καλλιτέχνη πάνω στον τόπο του. Αυτός ο δίσκος, όπως και το «όρθιοι» του 2004, είναι «καμπανάκια». Όταν είδα αυτές τις φιέστες στους Ολυμπιακούς Αγώνες είπα «πάμε κατά διαόλου»... Ποιος λαός και ποιο πνεύμα και τρίχες κατσαρές! Το 1999, ένα χρόνο πριν ηχογραφηθεί ο δίσκος, πήγα στον Μίκη. Με έτρωγε χρόνια το Δημοτικό τραγούδι και κάτι άλλο... Η νεότερη ιστορία, ο εμφύλιος, η Δικτατορία, η εποχή του Παναγούλη, δεν έχουν γραφτεί, δε τα ξέρει ο κόσμος. Δυστυχώς και εμείς δε τα γνωρίζουμε όπως θα έπρεπε να τα γνωρίζουμε. Έχουμε «φάει» τέτοια προπαγάνδα! Φτάνουμε λοιπόν στο 1999 που λέω, πρέπει να κάνουμε κάτι για τη παράδοση και ήθελα να έχει αυτή η δουλειά δύο στοιχεία' Το ένα το τραγούδι της παράδοσης («Σαράντα Παλικάρια») και το άλλο το τραγούδι της συνείδησης («Τη Ρωμιοσύνη μη τη κλαις»). Όταν είπα την ιδέα στον Μίκη, μου ζήτησε να το ακούσει. Ηχογραφώ λοιπόν ένα cd και του το πάω. Σηκώνεται ο Μίκης, το βάζει στο cd player και με τον πρώτο ήχο, κοντοστάθηκε, έκατσε εκεί όρθιος και τα άκουσε! Στο τέλος, μου είπε: «Αυτός είναι ο τρόπος για να αφυπνιστεί η νεολαία, από τη μουσική»... Και αυτά τα δύο κομμάτια, με πόσα άλλα βέβαια, δεν έχουν παιχτεί ποτέ στο ραδιόφωνο και η μόνη κριτική που γράφτηκε, ήταν «Τι τό' θελε καλοκαιριάτικα αυτό»! Αυτή ήταν η μόνη κριτική!
Είστε «παιδί» του Μάνου Χατζιδάκι...
Είμαι παιδί του μπαμπά μου και της μαμάς μου! Μουσικά, είμαι παιδί της μουσικής, που είχε τη χαρά να συνεργαστεί με μία μεγάλη «οικογένεια» συνθετών, μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Σπάθας, ένα τεράστιο μουσικό κεφάλαιο. Για μία ολόκληρη δεκαετία, στην αρχή της καριέρας μου, συνεργάστηκα βέβαια με τον Μάνο Χατζιδάκι και έκανα μαζί του οκτώ δίσκους, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κτλ. Ο Μάνος ήταν αστός, αλλά παράλληλα δεν επέτρεψε ποτέ την έννοια της «αυλής», της «γκετοποίησης» της μουσικής. Μάλιστα με τον Μάνο είχαμε και αρκετές κόντρες, σε κοινωνικό επίπεδο, σε θέματα πολιτικής. Ένας άνθρωπος που με ώθησε, εμμέσως, θα έλεγα να ασχοληθώ με τη πολιτική, ήταν ο Μάνος. Από την άλλη, ο Μίκης είναι ένα περιβάλλον που έχει τη πολιτική καθημερινότητα σε τέτοιο βαθμό που δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο.
Αν υποθέσουμε πως αύριο, διεξαγόταν μία συναυλία, η οποία θα σηματοδοτούσε την αρχή της ελληνικής επανάστασης που ονειρευόμαστε. Ποιό τραγούδι θα ερμηνεύατε;
Τι ωραία θα ήταν να πραγματοποιηθεί αυτή η συναυλία... Και μετά θα τα βρίσκαμε με την Ελλάδα! Αν υποθέσουμε πως γίνεται αυτή η συναυλία όμως, θα έλεγα τα «Κάστρα»
(«Κάστρα ψηλά και βουνά/κρατάτε γερά/λυγίζει η ψυχή! Τ' όνειρο ένας καπνός/κι εγώ ένα φως/ταγμένο να σβηστεί!»). Ένα ελληνικότατο τραγούδι που δεν το έχω ακούσει ούτε μία φορά σε αυτά τα ραδιόφωνα. Στο «φω» βάλε όμικρον!
«ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ»
Τι προβλέπετε για το άμεσο μέλλον;
Τρομερές εξεγέρσεις. Θα γίνει κάτι το ανεξέλεγκτο. Θα περάσει χρόνος, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό θα πρέπει να γίνει κάτω από μία μεθόδευση. Θα είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσουν κόμματα και «κόλακες». Προβλέπω φοβερές εντάσεις, λέγοντάς σου ένα πολύ απλό παράδειγμα. Κάποιος θα χρειαστεί να πάρει πετρέλαιο και είναι άνεργος, ή οικογενειάρχης ή συνταξιούχος με περικοπές. Θα πάρει μία φορά πετρέλαιο, την επόμενη δε θα έχει να πάρει. Τι θα κάνει; Θα μαζέψει ξύλα; Θα πάει να κλέψει πετρέλαιο από τον διπλανό; Θα κλέψει πορτοφόλια; Κάτι θα κάνει... Η σκληρή κοινωνία θα είναι στον δρόμο. Αυτό είναι το ανεξέλεγκτο. Γι' αυτό πρέπει να γίνει μεθοδευμένα. Να καταλάβουμε πως απέναντί μας είναι το Πολιτικό Σύστημα, όλοι αυτοί. Είναι τόσο ξεκάθαρο, μη το κάνουμε πολύπλοκο. Ο Παπανδρέου που «κατανοεί» τον συνταξιούχο, αυτή τη στιγμή είναι στο εξωτερικό. Και κάνω και μία πρόταση' Είναι στη φυλακή ο Τσοχατζόπουλος. Προτείνω να τον αφήσουν έξω! Να του τα πάρουν όλα και να τον αφήσουν στο δρόμο. Και το ίδιο να κάνουν και με όλη αυτή τη φατριά, από τον Βενιζέλο, μέχρι τον Παπαντωνίου, τον Σημίτη και όλα αυτά τα τομάρια. Να τους βάλουν μέσα και να τους ξαναβγάλουν στον δρόμο.
Έχετε ένα γιο, τον Ηλία στα 5 και μία κόρη, τη Θεανώ στα 2,5. Πως βλέπετε το μέλλον τους;
Δυστυχώς, όπως προείπα οδηγούμαστε στο να προκύψουν χαμένες γενιές. Εγώ θέλω πάντως να βγάλω το ερώτημα, που θα βρίσκεται το παιδί μου σε 10-15 χρόνια, όταν βγαίνει στην αγορά εργασίας, και να βάλω μέσα μου τη πεποίθηση πως πρέπει κάθε μέρα να κάνω έναν αγώνα. Το μέλλον θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι καλλίτερο. Δεν είναι σίγουρο πως θα ισχύσει τελικά αυτό που προδιαγράφεται.
Ας κλείσουμε με ένα μήνυμα...
Στην εποχή που έχουν προδιαγράψει κάποιοι για εμάς, να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας, να τους αποκαλύψουμε τραβώντας τους τη κουρτίνα και να τους αιφνιδιάσουμε. Τα αποκαλυπτήρια που ετοιμάζουν αυτοί για εμάς, να τα κάνουμε εμείς για αυτούς!
*Βιογραφικό, Δισκογραφία και νέα για τον Βασίλη Λέκκα, αναλυτικά στην επίσημη ιστοσελίδα του, http://vasilislekkas.gr .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου