Ολοκληρώθηκε χθες το απόγευμα (Κυριακή 8/5/2011), η 32η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης στη μνήμη του μεγάλου Γρηγόρη Λαμπράκη... Η πορεία ξεκίνησε στις 08.00 από τον Τύμβο του Μαραθώνα και ολοκληρώθηκε το απόγευμα, με συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Πεντάγωνο, Συναυλία και ομιλίες.
Η φετινή πορεία, είχε τίτλο: "ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ/ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΝΑΤΟΪΚΗ ΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΟΥΔΑ"
Διανύουμε ημέρες που τέτοιου είδους κινήσεις θεωρούνται πιο επιτακτικές και επίκαιρες από ποτέ...
Ειδικά φέτος, η πορεία ολοκληρώθηκε με περικύκλωση του υπ. Εθνικής Άμυνας «ως μορφή διαμαρτυρίας για την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων που στέλνουν Έλληνες στρατιώτες σε διάφορα μέτωπα από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη, ενώ έπεται συνέχεια στη Συρία» σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ κ. Ευάγγελος Μαχαίρας.
Η πορεία ξεκίνησε στις 8 το πρωί από τον Τύμβο του Μαραθώνα με αιτήματα την «καταδίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων» και «του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Λιβύη», «τον τερματισμό οποιασδήποτε ελληνικής εμπλοκής», «το κλείσιμο της αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης στη Σούδα» και βεβαίως για «την ειρήνη, τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών». Η πορεία πέρασε από τους δήμους Μαραθώνα, Ν. Μάκρης, Ραφήνας, Παλλήνης, Αγ. Παρασκευής, Χαλανδρίου, Χολαργού, Παπάγου, όπου προστέθηκαν μαραθωνοδρόμοι ειρήνης στον αρχικό κορμό όσων ξεκίνησαν από τον Τύμβο. Μεγάλος αριθμός πολιτών προστέθηκε στο ύψους του δήμου της Αγ. Παρασκευής, από τις αρχές του οποίου είχε διοργανωθεί και σχετική συγκέντρωση.
Η ιστορία των μαραθώνιων πορειών ειρήνης έχει τις ρίζες της στις 21 Απριλίου 1963, οπότε διοργανώθηκε η πρώτη μαραθώνια πορεία με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων που είχαν αγνοήσει την τότε κυβερνητική απαγόρευση. Πρωτοστάτης ο μαραθωνοδρόμος Γρηγόρης Λαμπράκης, που ένα χρόνο νωρίτερα στο α' Εθνικό Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ έχει εκλεγεί αντιπρόεδρος. Ένα μήνα αργότερα, στις 22 Μαΐου 1963, δολοφονήθηκε στην πρώτη εκδήλωση της οργάνωσης στη Θεσσαλονίκη.
Τα αιτήματα στις πορείες ειρήνης διαφοροποιήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα. Όμως, το πρωταρχικό αίτημα για αφοπλισμό και ειρήνη, παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό εξάλλου υπήρξε και το εφαλτήριο για όλες τις μαραθώνιες πορείες ειρήνης. Πάντως στη δεκαετία του 1960, μέχρι το 1967 οπότε η ΕΕΔΥΕ μετέφερε την έδρα της στο εξωτερικό, αγωνιζόταν για την «Έκκληση της Στοκχόλμης» που απαιτούσε κατάργηση και απαγόρευση των ατομικών όπλων.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας τη δεκαετία του 1970, αίτημα ήταν η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, η απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων και των πυρηνικών όπλων από την Ελλάδα, η δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης ζώνης στα Βαλκάνια. Μάλιστα το 1978 η ΕΕΔΥΕ συγκέντρωσε δυο εκατομμύρια υπογραφές για την κατάργηση της βόμβας Νετρονίου.
Τη δεκαετία του 1980, η απόφαση του ΝΑΤΟ για εγκατάσταση των πυραύλων «Πέρσινγκ» και «Κρουζ» και η άνοδος του Ρ.Ρίγκαν στις ΗΠΑ έθεσαν επιτακτικά το αίτημα για «Ευρώπη ελεύθερη από πυρηνικά».
Τη δεκαετία του 1990, στις πορείες ειρήνης εκφράσθηκε η έντονη αντίθεση στον πόλεμο του Ιράκ και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Τη δεκαετία του 2000, ήρθε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας που άλλαξε τα δεδομένα. Πλέον είναι επιτακτικό το αίτημα για άρνηση συμμετοχής σε κάθε «ιμπεριαλιστικό» πόλεμο, για επιστροφή των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, το Κόσσοβο και άλλες ειρηνευτικές αποστολές, για κλείσιμο της βάσης της Σούδας, για μη εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Διανύουμε ημέρες που τέτοιου είδους κινήσεις θεωρούνται πιο επιτακτικές και επίκαιρες από ποτέ...
Ειδικά φέτος, η πορεία ολοκληρώθηκε με περικύκλωση του υπ. Εθνικής Άμυνας «ως μορφή διαμαρτυρίας για την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων που στέλνουν Έλληνες στρατιώτες σε διάφορα μέτωπα από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη, ενώ έπεται συνέχεια στη Συρία» σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ κ. Ευάγγελος Μαχαίρας.
Η πορεία ξεκίνησε στις 8 το πρωί από τον Τύμβο του Μαραθώνα με αιτήματα την «καταδίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων» και «του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Λιβύη», «τον τερματισμό οποιασδήποτε ελληνικής εμπλοκής», «το κλείσιμο της αμερικανοΝΑΤΟικής βάσης στη Σούδα» και βεβαίως για «την ειρήνη, τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών». Η πορεία πέρασε από τους δήμους Μαραθώνα, Ν. Μάκρης, Ραφήνας, Παλλήνης, Αγ. Παρασκευής, Χαλανδρίου, Χολαργού, Παπάγου, όπου προστέθηκαν μαραθωνοδρόμοι ειρήνης στον αρχικό κορμό όσων ξεκίνησαν από τον Τύμβο. Μεγάλος αριθμός πολιτών προστέθηκε στο ύψους του δήμου της Αγ. Παρασκευής, από τις αρχές του οποίου είχε διοργανωθεί και σχετική συγκέντρωση.
Η ιστορία των μαραθώνιων πορειών ειρήνης έχει τις ρίζες της στις 21 Απριλίου 1963, οπότε διοργανώθηκε η πρώτη μαραθώνια πορεία με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων που είχαν αγνοήσει την τότε κυβερνητική απαγόρευση. Πρωτοστάτης ο μαραθωνοδρόμος Γρηγόρης Λαμπράκης, που ένα χρόνο νωρίτερα στο α' Εθνικό Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ έχει εκλεγεί αντιπρόεδρος. Ένα μήνα αργότερα, στις 22 Μαΐου 1963, δολοφονήθηκε στην πρώτη εκδήλωση της οργάνωσης στη Θεσσαλονίκη.
Τα αιτήματα στις πορείες ειρήνης διαφοροποιήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα. Όμως, το πρωταρχικό αίτημα για αφοπλισμό και ειρήνη, παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό εξάλλου υπήρξε και το εφαλτήριο για όλες τις μαραθώνιες πορείες ειρήνης. Πάντως στη δεκαετία του 1960, μέχρι το 1967 οπότε η ΕΕΔΥΕ μετέφερε την έδρα της στο εξωτερικό, αγωνιζόταν για την «Έκκληση της Στοκχόλμης» που απαιτούσε κατάργηση και απαγόρευση των ατομικών όπλων.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας τη δεκαετία του 1970, αίτημα ήταν η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, η απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων και των πυρηνικών όπλων από την Ελλάδα, η δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης ζώνης στα Βαλκάνια. Μάλιστα το 1978 η ΕΕΔΥΕ συγκέντρωσε δυο εκατομμύρια υπογραφές για την κατάργηση της βόμβας Νετρονίου.
Τη δεκαετία του 1980, η απόφαση του ΝΑΤΟ για εγκατάσταση των πυραύλων «Πέρσινγκ» και «Κρουζ» και η άνοδος του Ρ.Ρίγκαν στις ΗΠΑ έθεσαν επιτακτικά το αίτημα για «Ευρώπη ελεύθερη από πυρηνικά».
Τη δεκαετία του 1990, στις πορείες ειρήνης εκφράσθηκε η έντονη αντίθεση στον πόλεμο του Ιράκ και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Τη δεκαετία του 2000, ήρθε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας που άλλαξε τα δεδομένα. Πλέον είναι επιτακτικό το αίτημα για άρνηση συμμετοχής σε κάθε «ιμπεριαλιστικό» πόλεμο, για επιστροφή των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν, το Κόσσοβο και άλλες ειρηνευτικές αποστολές, για κλείσιμο της βάσης της Σούδας, για μη εγκατάσταση του αντιπυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου