Διανύουμε τη περίοδο της απόλυτης τρέλας' Είναι τρέλα να συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και να μην αντιδρούμε ουσιαστικά. Είναι τρέλα να μη συνειδητοποιούμε τα όσα συμβαίνουν στη πατρίδα μας. Είναι τρέλα να έχουμε τη κυβέρνηση που έχουμε. Είναι τρέλα που τα στελέχη της κυβέρνησης τα έχουν χαμένα και αλλού πατούν και αλλού βρίσκονται, ενώ χθες και ο Λοβέρδος "ξύπνησε" και τα έχωσε στον Γιωργάκη και -όχι μόνο δεν έχει παραιτηθεί, αλλά- ουδείς κάνει λόγο σήμερα! Μέσα σε αυτό το κλουβί των τρελών που λέγεται Ελλάδα 2011, στη ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ θυμηθήκαμε ακόμα ένα απόσπασμα του αείμνηστου Φρέντυ Γερμανού, αυτή τη φορά από το βιβλίο του "ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ..." και για πρώτη φορά το δημοσιεύουμε στο διαδίκτυο...
ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Aπόσπασμα από το βιβλίο «Τρελαθήκαμε εντελώς», 1988
Η τρέλα είναι το εθνικό χάρισμα της φυλής αυτής. Όλοι οι Έλληνες είναι τρελοί. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν επίσης τρελοί, αλλιώς δεν θα ήταν αρχαίοι Έλληνες. Θα προτιμούσαν να ήταν κάτι βολικότερο όπως π.χ. αρχαίοι Βαβυλώνιοι ή αρχαίοι Φιλανδοί.
Το να είσαι τρελός σήμερα στην Ελλάδα είναι επάγγελμα. Αν δεν ανήκεις στο είδος είναι αδύνατο να κάνεις κάτι αξιοπρόσεκτο στη ζωή σου: Δεν μπορείς να γίνεις τίποτε – ούτε καν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το μεγαλύτερο προσόν στη σχιζοφρένεια του Έλληνα είναι ότι δε μένει ποτέ στάσιμη. Από τον πέμπτο αιώνα π.χ. μέχρι τον αιώνα του Δημήτρη Σαραβάκου εξελίσσεται διαρκώς.
Κάθε τόσο, κάποιος ιστορικός αναρωτιέται: «Πόσο θα τρελαθούν ακόμα οι Έλληνες;». Το ίδιο φιλοσοφικό ερώτημα, θέτει από μία άλλη σκοπιά κι ο τίτλος του βιβλίου αυτού:
«Τρελαθήκαμε εντελώς;».
Ο συγγραφέας είναι αισιόδοξος.
Όχι, δε τρελαθήκαμε εντελώς.
Υπάρχουν μερικά περιθώρια ακόμα.
Η σχιζοφρένεια δεν είναι ύλη. Είναι εκτόπλασμα. Ακόμα κι αν σκάσει μία πυρηνική βόμβα, ανάμεσα στη πλατεία Ομονοίας και στη πλατεία Συντάγματος, η σχιζοφρένεια του Έλληνα θα συνεχίσει να υπάρχει και πέρα απ’ τα ερείπια της οδού Πανεπιστημίου.
Η Ελλάδα κάποτε θα πεθάνει. Ή, στη χειρότερη περίπτωση, θα ζήσει. Η τρέλα της όμως δε θα πεθάνει ποτέ. Θα πλανιέται πάντα στην ιερή μνήμη επάνω στον πλανήτη αυτόν, θυμίζοντας ότι εδώ έζησαν κάποτε ο Σωκράτης, ο Αισχύλος και η Λίτσα Διαμάντη.
Μερικά παραδείγματα της ελληνικής σχιζοφρένειας του ’88:
Τηλεοπτική σχιζοφρένεια
ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΤ
Το ΠΡΟΒΛΗΜΑ με τους γενικούς διευθυντές της ΕΡΤ είναι το γενικότερο πρόβλημα της εθνικής μας οικονομίας. Καταναλώνουμε περισσότερους γενικούς διευθυντές απ’ όσους παράγουμε.
Όσοι πέρασαν μέχρι σήμερα απ’ το πόστο αυτό, έμειναν μερικές εβδομάδες ή μερικές μέρες ή μερικές ώρες ή μερικά λεπτά. Οι τυχεροί έμειναν μερικά δευτερόλεπτα.
Όλη αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει ένα σοβαρό πρόβλημα στη κυβέρνηση, που δε βρίσκει πια ανθρώπους για να τους πείσει να κάτσουν στην ηλεκτρική καρέκλα της Αγίας Παρασκευής. Όλοι κρύβονται.
Σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, το σενάριο του διορισμού ενός διευθυντή της ΕΡΤ διεκπεραιώνεται ως εξής:
Πρώτα ο κ. Καψής, εντοπίζει τον υποψήφιο. Μετά τηλεφωνεί στον υπουργό Δημόσιας Τάξης και του λέει:
«Αντώνη, αποφάσισα να διορίσω νέο διευθυντή στην ΕΡΤ και θέλω τη βοήθειά σου»
«Για να τον διορίσεις;»
«Δε φτάνει να τον διορίσω, Αντώνη. Πρέπει πρώτα να τον συλλάβω».
«Τι ακριβώς θες από εμένα, Γιάννη;»
«Ένα λόχο από ΜΑΤ για να κάνουν έφοδο και μερικά τεθωρακισμένα να περικυκλώσουν το τετράγωνο».
«Εντάξει Γιάννη».
Τη καθορισμένη μέρα τα τεθωρακισμένα περικυκλώνουν το τετράγωνο. Ο κ. Καψής, με στολή ταγματάρχη των ΜΑΤ, χτυπάει τη πόρτα του υποψηφίου και του λέει:
«Μπάμπη συγχαρητήρια. Έγινες διευθυντής της ΕΡΤ»
Ο Μπάμπης είναι κρυμμένος σε ένα μπαούλο και πάνω στο μπαούλο κάθεται η γυναίκα του. Είναι και οι δύο χλωμοί από την αγωνία.
Ο κ. Καψής βγάζει από τη τσέπη του ένα Λούγκερ:
«Μπάμπη, αν δεν ανοίξεις, θα πυροβολήσω τη κλειδαριά»
Η πόρτα δεν ανοίγει.
Ο κ. Καψής γρυλίζει:
«Μπάμπη, αν δεν ανοίξεις, θα τινάξω στον αέρα όλο το τετράγωνο».
Η πόρτα δεν ανοίγει.
Ο κ. Καψής ουρλιάζει:
«Μπάμπη αν δεν ανοίξεις, ια σε βάλω να δεις τρεις φορές τη τελευταία ταινία του θόδωρου Αγγελόπουλου».
Η πόρτα ανοίγει αμέσως. Ο υποψήφιος βγαίνει από το σπίτι άσπρος σαν πανί, ενώ, πίσω του, η γυναίκα του χτυπιέται, προσπαθώντας να τον συγκρατήσει.
«Μην πας. Πες τους ότι πέρασες αδενοπάθεια. Πές τους ότι έχεις γυναίκα και παιδιά».
«Κι ο Σηφουνάκης είχε».
«Πες τους ότι πολέμησες στην Αλβανία»
Ο κ. Καψής κουνάει λυπημένος το κεφάλι του:
«Δυστυχώς δε γίνεται τίποτε. Ο διορισμός του εγκρίθηκε κιόλας απ’ το Εκτελεστικό Γραφείο, απ’ το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΟΚ και απ’ την Ολομέλεια του ΟΗΕ».
«Θα’ θελα να καπνίσω ένα τσιγάρο», λέει το θύμα και κάνει να βγάλει ένα πακέτο απ’ τη τσέπη του.
«Μια στιγμή», τον σταματάει ο κ. Καψής. «Πολλοί διευθυντές της ΕΡΤ έκαναν πως έβγαζαν τσιγάρο και τη τελευταία στιγμή κατάπιαν μία κάψουλα με υδροκυάνιο. Πάρε ένα απ’ τα δικά μου».
Ο κ. Καψής του δίνει ένα τσιγάρο από το πακέτο του. Η γυναίκα του υποψηφίου σπαράζει στο θρήνο:
«Κοίταξε να ξαναπαντρευτείς», της λέει μαλακά ο άντρας της. «Είσαι νέα ακόμη...».
Το απόσπασμα παίρνει το θύμα και το οδηγεί σε ένα καμιόνι. Ένας επιλοχίας του δένει τα μάτια. Το θύμα ρωτάει τον κ. Καψή:
«Μπορώ να τραγουδήσω τον Εθνικό Ύμνο;».
«Μόνο τη πρώτη στροφή, γιατί σε μισή ώρα θα πρέπει να βγάλεις το δελτίο ειδήσεων των εννέα».
Την ώρα που ανεβάζουν το θύμα στο καμιόνι, χτυπάει το τηλέφωνο.
Το σηκώνει ο κ. Καψής και λέει: «Ο ίδιος».
Ύστερα ρωτάει: «Πότε;»
Ύστερα κουνάει το κεφάλι του και λέει: «Εντάξει, θα του το πω».
Ο κ. Καψής κατεβάζει το ακουστικό, γυρίζει στον επιλοχία των ΜΑΤ και του λέει:
«Βγάλε τον απ’ το καμιόνι. Δεν είναι πια διευθυντής της ΕΡΤ. Απολύθηκε πριν δέκα λεπτά...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου