ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΦΙΛΟΥ ΤΗΣ ΣΠΙΘΑΣ: "Το παιχνίδι κερδίζεται από τους παίκτες"

Η παρακάτω επιστολή εστάλη στο mail της ΣΠΙΘΑΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ χθες, 7/3/2011, από συναγωνιστή Σπιθιστή.

Τη προσυπογράφουμε και τη δημοσιεύουμε αυτούσια...

7 Μαρτίου 2001

Διατυπώνω κάποιες σκέψεις, οι οποίες μου έχουν γεννηθεί και εκκολαφθεί το προηγούμενο χρονικό διάστημα, περί των διαδικασιών, των ενεργειών, των στάσεων, και των γενικότερων Σπιθιστικών φαινομένων. Εκφράζω την προσωπική μου γνώμη, έναντι όλων όσων συμπορευόμαστε, γνωστοί και άγνωστοι. Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός.

Βρισκόμουν στη συνέντευξη που έδωσε ο Μίκης στο Γ. Μαλούχο, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, και ήταν η χρονική στιγμή που έκανε την πρώτη αναφορά στην Κίνηση που υλοποίησε λίγο αργότερα. Βιντεοσκοπούσα όλη τη βραδιά, και είναι αποτυπωμένη η φλόγα στο βλέμμα του τη στιγμή που το έλεγε, τόσο, που καταλάβαινε, όποιος ήθελε, ότι   δ ε ν   α σ τ ε ι ε ύ ε τ α ι !!!!! Η βιντεοσκόπηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο έχει σταθερή λήξη από μακριά. Στα κοντινά ζουμ φαίνεται καθαρά η ορμή, η φλόγα που τον κυριεύει, και που πιστεύω δεν τον έχει αφήσει ποτέ...

Την ανακοίνωσε, λοιπόν, το Δεκέμβριο, και ξαφνικά άρχισε μια κινητικότητα περί του θέματος, περί των παρακινήσεων που έδινε σε όλους, περί του τρόπου που εκείνος μπαίνει μπροστά για να γίνουμε όλοι εμείς το θεριό που θα διώξει τους τυράννους. Εδώ βρίσκεται για μένα το πρώτο και σημαντικότερο σημείο εκκίνησης, δηλαδή:

Εκείνος που έχει το κύρος, το ανάστημα, τον τρόπο να εμφυσήσει μια πνοή που θα κάνει τους υπόλοιπους να κινητοποιηθούν, να προβληματιστούν, να ξεσηκωθούν, είναι ο Μίκης.

Ένα: Εκείνον που σου έδωσε την πνοή, το κίνητρο, το κύρος να μιλάς και να αντιστέκεσαι για κάτι, να μπορείς να αρθρώνεις δημόσια τα λόγια σου, 

δ ε ν   τ ο ν   π α ρ α μ ε ρ ε ί ς,  και δεν εμφανίζεις τον εαυτό σου ως καλύτερο. Και δεν καταλαβαίνουν, εκείνοι οι αφελείς, ότι ο Μίκης γνωρίζει πρώτος τι θα γίνει, πόσοι θα προσπαθήσουν να αρπάξουν, πόσοι θα επιχειρήσουν να πάρουν και να λοξοδρομήσουν. Πολύ απλά διότι τα έχει δει όλα, από συμμαχίες, από προδοσίες, πισώπλατες μαχαιριές, αμφισβητήσεις..... Ο Λ Α !!!!

Και περνάμε στην περιβόητη ομάδα ανθρώπων που αποτελούν τη συμβουλευτική επιτροπή του Μίκη, και κατ' επέκταση της Κίνησης. Θα αποφύγω να βάλω τον όρο "Προσωρινή", διότι θεωρώ ότι ο Μίκης τον έβαλε για να ηρεμήσει εκείνους που δεν μπόρεσαν, τελικά, να συγκρατηθούν και αντέδρασαν. Στη δική μου θεώρηση των πραγμάτων, υπάρχουν δύο παράμετροι:

1ον: Ο Μίκης μιλάει με όποιον θέλει, όποτε θέλει, για όσο θέλει, και το έκανε όλα αυτά τα χρόνια που εμείς κοιμόμασταν. Για τα θέματα που τον απασχολούν, συνδιαλέγεται με εκείνους που πιστεύει ότι αποτελούν τις θετικές μονάδες αυτού του τόπου. Αυτός το αποφασίζει, δικές του είναι οι διεργασίες.

2ον: Το αν μας παρουσιάζει τους ανθρώπους που συμβουλεύεται, είναι δική του "παροχή" σε εμάς, ώστε να μπορούμε και εμείς να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, να μιλήσουμε, να μάθουμε. Αν κάποια στιγμή αποφασίσει να μας παρουσιάσει μια νέα δεκάδα άλλων "προσωρινών", του αφαιρείται το δικαίωμα να μιλάει και με τους προηγούμενους; Είναι λίγο αστείο να σκέφτονται κάποιοι έτσι, εγώ το έχω ξεκαθαρίσει, και το θέσω ως εξής:

Δύο: Από τη στιγμή που αναγνωρίζεις σε έναν άνθρωπο τις γνήσιες και εποικοδομητικές προθέσεις του, του αναγνωρίζεις το φρόνημα του πατριώτη, από τη στιγμή που του δίνεις το δικαίωμα (και που εκείνος νιώθει ως καθήκον) να "κάνει παιχνίδι", δεν μπορείς να αμφισβητείς τους παίχτες που θα χρησιμοποιήσει. Το παιχνίδι το καθορίζει εκείνος, διότι αν δεν το είχε καθορίσει εσύ δε θα ήσουν μέσα.

Έτσι έχει το θέμα, στη δική μου "ανάγνωση" και κατανόηση:

                         (εμπιστοσύνη)

προπονητής-----------------ομάδα------------οπαδοί-παίχτες------------παιχνίδι

                       (εμπιστοσύνη)

   Μίκης      ---------------σύμβουλοι--------------Σπίθες----------------Αγώνας

Δεν ασχολούμαι καθόλου με ποδοσφαιρικά, απλά σαν παράδειγμα το ερμηνεύω έτσι.

Το λάθος που γίνεται από εκείνους που εμποδίζουν την περαιτέρω εξάπλωση του παιχνιδιού, είναι ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη δύναμη που μπορούν να έχουν ως παίχτες, αλλά θέλουν να γίνουν προπονητές και καθοδηγητές (για να μην πω πρόεδροι). Θαυμάζω εκείνους που δίνουν την ενέργεια και τη δύναμή τους στην ουσία του Αγώνα, κι όχι στη λεζάντα της ταμπέλας και την προσωπική αναγνώριση.

Το παιχνίδι, ο Αγώνας, κερδίζεται από τους παίχτες, γι' αυτό κι εμείς που μπορούμε να λειτουργούμε έτσι έχουμε νικήσει, διότι είμαστε μέσα στον αγώνα, μέσα στη φωτιά, και μπορούμε να αναγνωρίσουμε, εύκολα ή δύσκολα, εκείνους που "πάνε για αλλού".

Είναι αγώνας αντοχής, όχι ταχύτητας!!!

Σ΄αυτόν τον Αγώνα αντοχής, οφείλουμε να αναζητήσουμε εκείνα που μας συνδέουν κι όχι όσα μας διαχωρίζουν. Οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό σε όσους γνωρίζουν λιγότερα, κατανοούν λιγότερα, αλλά μπαίνουν στον Αγώνα για προσφορά. Προσωπικά, επειδή γνωρίζω λίγα και προσπαθώ συνεχώς να εμπλουτίζω την πληροφόρησή μου, όπου διακρίνω αυτό το κλίμα “μύησης” παραμένω.  

Τρία: Εκείνος που γνωρίζει και επιθυμεί να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση, τη Σπίθα, τον Αγώνα, οφείλει να κατέβει προς τα κάτω και να συμπαρασύρει με τις πράξεις του, πρώτα, και με τις διατυπώσεις, έπειτα, κι όχι να περιμένει να ανέβουν οι υπόλοιποι. Αυτό κάνει κι ο Μίκης τόσα χρόνια, αυτό δείχνει και τώρα.

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να σημειώσω πως υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας, οι οποίοι δεν έχουν γνώση εκείνων που προσπαθούμε να μεταφέρουμε, και για τα οποία πιθανόν να έχουν την ίδια ορμή με εμάς. Στις πιο χαμηλές ηλικίες, το ποσοστό είναι πολλαπλάσιο. Επίσης, υπάρχουν κι εκείνοι οι οποίοι θέλουν να δράσουν, να πάρουν μέρος, αλλά δεν μπορούν. Είτε λόγω διπλής εργασίας τους, είτε λόγω υποχρεώσεων που δεν τους αφήσουν τον απαραίτητο διαθέσιμο χρόνο και την απαιτούμενη ενέργεια. Δεν υστερούν, όμως, σε τίποτα από όσους είναι ενεργοί και συμμετέχουν, κι ετούτο θα πρέπει να μας κάνει, εμάς που μπορούμε, πιο δυνατούς, ώστε να δώσουμε τη μάχη και εκείνων που αδυνατούν, παρά τη θέληση. Σε ετούτο τον Αγώνα δε χωράει η ζυγαριά που μετράει πόσο δίνει ο καθένας. Ακόμα και το λίγο του καθένα γίνεται πολύ, όταν μαζευτεί και αξιοποιηθεί για το συνολκό όφελος.

Η μάχη, όμως, δίνεται με εφόδια. Και εφόδια δεν είναι η αναζήτηση θέσης καθοδηγητή, προσωπικής αναγνώρισης, αντιπαράθεσης φρονημάτων και αμφισβήτησης του συμπολίτη. Εφόδια είναι η γνώση, η πληροφόρηση, η προσωπική μελέτη, ώστε εκείνη να λειτουργήσει ως εξατομικευμένη άμυνα και σπινθιροβόλα επίθεση απέναντι σε εκείνους που πολεμάμε. Έτσι μόνο οι κουβέντες θα περάσουν στην καθημερινότητα, και θα εμπλουτίσουν την επικοινωνία με όσους θέλουμε να συμπορευτούν με την ωφέλιμη προς τον τόπο πλευρά του εαυτού τους. 

Καλή Σαρακοστή, προς την προσδοκώμενη Ανάσταση

                  Γιώργος Λουτσέτης