ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ: "ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ..."

Μετά τις συνεχείς - εύστοχες- αναφορές του Μίκη Θεοδωράκη περί ΝΑΤΟ, τις πραγματικές λειτουργίες του και την αναγκαιότητα της χώρας μας να αναζητήσει και να αναπτύξει νέο αμυντικό δόγμα μακριά από τους κόλπους του, παρακάτω θα αναδημοσιεύσουμε (δε γνωρίζω αν έχει δημοσιεύθεί στο διαδίκτυο ποτέ!) ένα κείμενο του μεγάλου Φρέντυ Γερμανού με τίτλο "ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ..." από το πρώτο του βιβλίο -νομίζω- μετά τη πτώση της 7ετούς διδακτορίας. 

Το βιβλίο "Φάπ..." εκδόθηκε το 1975 και απαρτίζεται, όπως και όλα τα βιβλία του Φρέντυ Γερμανού, από έξυπνα, ευφυή και απολαυστικά κείμενα του μεγάλου Έλληνα δημοσιογράφου, ο οποίος εκφράζει την αντίθεσή του με ΟΛΑ τα "κακώς κείμενα" της κοινωνικοπολιτικής ελληνικής ζωής της εποχής, που όμως σήμερα φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ. 

Και όπως αναφέρει και ο συντάκτης στο τέλος, δεν έχουμε τίποτα με το ΝΑΤΟ, απλά δε μας αρέσουν τα σκέλη του (ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ)... !

Αν διαβάζαμε περισσότερο Φρέντυ Γερμανό και ακούγαμε περισσότερο Μίκη Θεοδωράκη, σήμερα δε θα μιλάγαμε για ανατροπή, αλλά θα απολαμβάναμε τα ωφέλη της...

Αναδημοσίευση από κείμενο του Φρέντυ Γερμανού στο βιβλίο “Φάπ!” (Εκδόσεις Γρηγόρη – 1975)

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ...

Έχω ένα Αμερικάνο φίλο. Άς τον πούμε Μπιλ. Με ξέρει από το 1960 που έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική. Χυες το απόγευμα μου είπε: “Δε μπορώ να σε καταλάβω. Έχεις κάνει 10 ταξίδια στην Αμερική. Γνώρισες τον Τζων Κέννεντυ από κοντά. Θα έπρεπε να αγαπάς την Αμερική περισσότερο απ' ότι δείχνεις”.

Ο Μπιλ και πολλοί Αμερικάνοι είναι ξαφνιασμένοι με εμάς του Έλληνες. Δε μπορούν να καταλάβουν τι έχουμε πάθει με το ΝΑΤΟ. Δε μπορούν να καταλάβουν γιατί θέλουμε να φύγουμε από τα δύο σκέλη του ΝΑΤΟ.

Ο Μπιλ με ρώτησε:

΅Γιατί δε μένετε στο ένα σκέλος;”

Τότε είπα στον Μπιλ μία ιστορία.

Είναι μία είδηση που πνίγηκε πριν ένα-δύο μήνες ανάμεσα στα άλλα γεγονότα της ημέρας. Ένας Αμερικάνος πεζοναύτης στην Αθήνα, είχε μπη μέσα σε ένα σπίτι και είχε βιάσει ένα κοριτσάκι δέκα ετών. Ο κόσμος ήθελε να τον λυντσάρη. Τελικά ο πεζοναύτης γλύτωσε γιατί δε λυντσάρουν στις πολιτισμένες χώρες. Αν ήμουν μπροστά όμως θα ήθελα να τον λυντσάρω και εγώ. Ίσως γιατί δεν είμαι πολιτισμένος – Ίσως γιατί έχω μία κόρη 10 ετών.

Το ζήτημα είναι ότι ο πεζοναύτης παραδόθηκε στην αμερικανική στρατιωτική αστυνομία. Οι εφημερίδες έγραψαν ότι έπρεπε να τον δικάση ελληνικό δικαστήριο, αλλά οι Αμερικάνοι είπαν: “Αφήστε, θα τον δικάσουμε εμείς. Ξέρουμε κι εμείς να τιμωρούμε όσο και εσείς”.

Αυτό βέβαια σηκώνει λίγο νερό. Μερικοί είχαν δυνατό μνημονικό, θυμήθηκαν πως είχαν τιμωρήσει οι Αμερικάνοι το δολοφόνο του Ρόμπερτ Κέννεντυ. Σε μία πολιτισμένοι χώρα όμως, οι μικροί δεν αντιμιλούν στους μεγάλους.

Έτσι δεν είπαμε τίποτε.

Ο Αμερικάνος πεζοναύτης δικάσθηκε από αμερικανικό δικαστήριο. Η δίκη κράτησε μερικά λεπτά και ο πεζοναύτης αθωώθηκε. Η απόφαση έλεγε ότι ο πεζοναύτης είχε κριθή αθώος, γιατί όπως είχε αποδειχθή απ' την ακροαματική διαδικασία, δεν ήξερε από πριν ότι μέσα στο σπίτι βρισκόταν το κοριτσάκι. Συνεπώς το είχε βιάσει όχι εκ προθέσεως, αλλά τυχαία.

Σε μία πολιτισμένη χώρα όταν βιάζης τυχαία αθωώνεσαι.

Αυτή την ιστορία είπα στον Μπιλ.

Του είπα ακόμα ότι δεν είναι μία πολύ καινούργια ιστορία. Συμβαίνει εδώ και 20 χρόνια. Πάντα ένας πεζοναύτης του ΝΑΤΟ ή το ίδιο το ΝΑΤΟ μπαίνουν μέσα σε ένα σπίτι, βιάζουν ένα μικρό κοριτσάκι ή μία μικρή δημοκρατία και μετά λένε: “Συγγνώμην! Δε το ξέραμε ότι ήταν κανείς μέσα...”.

Εκεί είναι όλο το θέμα Μπιλ.

Δεν έχουμε τίποτε με το ΝΑΤΟ.

Απλώς δεν μας αρέσουν τα σκέλη του...